Dreumel

Gisteren was ik -eindelijk weer eens- in Dreumel. Vandaag is het precies vier jaar geleden dat mijn jongste zus Bruna overleed. Sindsdien ben ik eigenlijk niet meer geweest. Ik had het gevoel dat haar man Paul en hun beide dochters tijd en rust nodig hadden om een nieuwe draai te geven aan hun leven. De reacties op voorzichtige signalen mijnerzijds leken dat te bevestigen. Nu had ik zelf behoefte hen weer te zien. Paul heeft op heftiger wijze meegemaakt wat in nu beleef: De steun en toeverlaat te zijn van je geliefde die kanker heeft. Hij heeft als een leeuw voor Bruna - of beter naast Bruna- gevochten. Daarmee heeft hij ondermeer mijn eeuwige dankbaarheid en bewondering verdiend. Bruna heeft hij daarmee niet kunnen redden. En ik kan dat ook niet voor Gerda doen, weet ik. Soms. Heel vaak denk ik dat het wel wat uitmaakt. Dus eigenlijk weet ik het niet echt.