Kook mijn brein niet.

Het is tijd voor het alom aanvaarde wetenschappelijk geaccepteerde en onontkenbare dubbelblinde onderzoek. Voor zeg honderduizend euro heb je binnen een half jaar statistisch bepaald of al die straling merkbaar is voor ‘normale’ mensen.
Dit is het idee: Bouw een aantal doorgangssluizen, van het soort ‘doorgangspoortjes’ zoals we die steeds meer zien in terreurveilige omgevingen. Een toegangs- en een uitgangsdeur met een paar meter gang ertussen. Dit vormt een kooi van Faraday, de straling van buiten kan er niet in en binnen in de kooi kunnen we experimenteren met allerlei zendertjes. Een passant stapt de gang in. De deur achter hem sluit. De uitgangsdeur wordt geopend door één van twee knoppen te kiezen. Deze melden “in deze ruimte voel ik straling” en “ik voel hier geen straling". Als één van beide knoppen is ingedrukt gaat de deur naar buiten open en de proefpersoon stapt naar buiten en is klaar. Binnen in de container zijn verschillende typen stralingsbronnen aanwezig. Volkomen blindelings wordt er één of geen bron ingeschakeld als er iemand binnenstapt. De inschatting “wel/geen straling” van die persoon wordt anoniem geregistreerd. Een computer registreert alleen de combinatie van aan/uit met merkbaar/onmerkbaar. Op termijn ontstaat een statistisch betrouwbaar beeld van welk type straling merkbaar is en in welke mate. Een dergelijke constructie kan op een drukke plaats (beurs, school, station enz.) honderden passanten per dag registreren. Een meervoud van deze containers versnelt de dataregistratie navenant. En dan weten we zeker dat je het al dan niet merkt. Ook als je dat liever niet weet.

Dat bewijst niks over de schade.
OK, hoe meet je nu slim een mogelijke verandering (afname of juist toename!) in de conditie van een mens onnder invloed van - in dit geval - straling. Vooral lange termijn effecten, kanker enzo, zijn zo traag dat we ze amper kunnen meten voor het te laat is. “Ik hoopte dat het wel mee zou vallen, maar nu is het te laat.” Proefdiertjes? Kleinere beestjes leven sneller. Hun metabolisme gaat als een speer vergeleken bij ons. Ik neem aan dat die correlatie inmiddels afdoende is gemeten.
Mensmodel? Oei, wat we daarin hebben evenaart de Sims amper.
Misschien moeten we het vanuit een ander perspectief benaderen. Wij mensen produceren continu technische en andere mogelijkheden waarvan de effecten niet altijd voorspelbaar zijn. En dus de risico’s ook niet. Dat laatste gaat het in dit geval om. De lusten en lasten zijn wat onbeholpen verdeeld. Kunnen we die samenhang verbeteren? Dat we de lasten en lusten bij elkaar houden tot de ervaring leert wat we er precies mee kunnen, willen of zelfs moeten...