Ode aan Jeannine Walston

Vandaag was snel voorbij, want ik kwam traag op snelheid. Daarom wilde ik deze maandagavond nog wat klusjes afmaken. "Succes breeds succes!" Een lege dag achterlaten leek me geen stimulerend resultaat. Zodoende zit ik met mijn jas nog aan achter mijn bureau in een verder duister pand aan de Varenstraat 27. Een klein notitievelletje herinnerde me er aan dat ik nog iets moet besluiten ten aanzien van Ode. Wat tot deze zomer één van mijn favoriete tijdschriften was, is nu een verdacht epistel geworden. In het septembernummer -net op het moment dat Gerda en ik haar behandelstrategie bepalen - bejubelen zij het succes van oncoloog Robert Gorter. Trouwe lezers hebben onze ontgoocheling met Gorter kunnen volgen als een feuilleton. Graag zou ik de hele man vergeten, maar problemen blijven bij je tot je ze oplost. En ik voel me eigenlijk verplicht om een stem te geven aan de teleurstelling die Ode ongewild heeft gecreëerd, maar bewust heeft laten voortbestaan.

Het makkelijkst is gewoon te beslissen dat Ode waardeloos is, mijn abo op te zeggen en hen verder dood te zwijgen. Maar ik vind dat mijn vriendin Tineke Brackel gelijk heeft als ze zegt dat ik zo alle lezers in de steek laat, waarmee ik me dankzij Ode verbonden voelde. Met dat argument raakt ze me wel. Want juist dàt is wat me zo goed deed aan het lezen van Ode: De wetenschap dat ik niet alleen ben in mijn verlangen naar een constructieve samenwerking tussen de welwillenden onder ons.

Ode's verhaal blijkt niet te kloppen. Gorter is helemaal geen erkend oncoloog, maar een antroposofisch basisarts die een eigen versimpelde variant doet van dendritische therapie. Ode weigerde ondanks mijn aandringen de feiten te verifiëren en liet de door haar georganiseerde avond op 4 oktober gewoon doorgaan. De lezing was uitverkocht aan 400 mensen die 31,50 of 45 euro betaalden, afhankelijk van of ze abonnee waren. Of die paar duizend euro Ode's hardnekkigheid heeft beïnvloed weet ik niet. Ik denk eerder dat imagoschade gemeden wordt. Het AD publiceerde onze twijfel over deze man wel, maar Ode heeft er niets mee gedaan. Ik vermoed inmiddels dat Robert Gorter een narcist is die gelooft in zijn grootsheid en deze bewijst middels de patiënten wiens laatste hoop hij belichaamt. Bekijk het filmpje dat Jorrit Timmermans van TheProjectNetwork op YouTube heeft gezet. Gorter wordt de hemel ingeprezen. Ik dacht dat Jorrit het schaamtevol van het net had gehaald, nadat ik met hem had gebeld. Immers ook Tijn Touber had zich afgevraagd of ze dit soort personen nog wel moesten opvoeren in hun blad. Maar het staat er allemaal nog alsof er niets aan de hand is. "Ach, misschien strijd ik ook wel tegen windmolens en eigen hersenspinsels." denk ik dan even.

Hoe zou het deze klanten ondertussen vergaan? Ik google een paar namen en Jeannine Walston, het bevlogen schatje waarmee het filmpje opent, is goed voor een paar honderd hits. Ze is ook al te zien op een filmpje uit 2004. Ze blijkt een hersentumor te hebben die twee jaar na operatie terug is. Nu is ze in Keulen onder cq in handen van Robert Gorter. Uitgerekend vandaag krijgt ze haar laatste behandeling zo blijkt uit haar blog! Nu moet binnen een paar weken blijken op de MRI-scan of de behandeling heeft gewerkt. Ik hoop het werkelijk. Vooral voor haar en daarmee voor alle andere kankerpatiënten. En heel egoïstisch geredeneerd, TEST zij deze procedure nu voor ons...

Ik zal mijn hypothese over wat kanker is, hier dus ook in duidelijk Nederlands moeten neerbloggen. Lynne McTagggert zegt het alvast in het Engels: "boxed in a corner with no apparent way out" Jeannine is al warm met haar C-type kwalificatie, maar dat is pas een begin van een diagnose... Haar ervaringen vormen ook een ijkpunt van mijn hypothese. Eerlijkheidshalve moet ik nu dus vooraf mijn inschatting geven van het effect van Gorters behandeling, of beter gezegd van Jeannines proces. Wat Gorter doet kan ondersteunend zijn. Ze krijgt veel oppeppend spul en eet en leeft en eet gezonder dan ooit. Maar of zij genezen zal zijn? Mijn inschatting? Ik vrees van niet.

En met Ode ben ik ook nog niet klaar. Want uit Jeannines blog blijkt dat het artikel van Tijn even vrolijk in de Amerikaanse editie van Ode is gepubliceerd. En Gorters kliniek wordt nu overspoeld met Amerikanen! Dat gaat wel ver! Woekert het ego van Ode-eigenaar Jurriaan Kamp even kwaadaardig als dat van Robert Gorter? Wat moet ik hier nu mee? Wat vinden jullie hiervan?