Gelukkig is het saai.

Vandaag is Gerda aan de tweede chemo begonnen. Vorige week waren er te weinig witte bloedlichaampjes in haar systeem, maar die jongens kunnen heel snel toe - en afnemen. Het bleek dat de poortkatheter, het onderhuidse doosje dat vorige week is geplaatst, wel veel comfortabeler werkt dan het prikdrama van de eerste keer chemo. Toen verging Ger van de pijn en nu was dat veel minder. Ik heb een serietje foto’s geschoten van het proces, maar de camera heb ik bij Gerda in Leuven gelaten.
Wat went het snel om een vriendin met kanker te hebben. ;-) Je kunt gewoon niet altijd bang zijn, zei Gerda vandaag nog. En zo was deze dag eigenlijk heerlijk saai. Geen onaangename verrassingen, alleen maar de trage verveling en een druppelend infuus. Ik zit bij Gerda op de bank, terwijl zij hopelijk heel ontspannen op haar kamer in Het UZ in Leuven ligt. Bart zit beneden te msnnen en Jelle boven. Annelien is al naar bed, denk ik.

Vandaag is mijn dochter Rosa jarig. Onbereikbaar ver weg. Een oneindige herfst scheidt me van haar verjaardagsavondje. Ze ging eerst eten met Loes en Frans en dan verder met vriendinnen. Dag lieve Roos!

Nieuwe succesformule voor een betere wereld.

Nicole van Lipzig, tot vandaag nog nooit van gehoord. Maar ze heeft wel mooi het wetenschappelijke bewijs geleverd dat het gat in de ozonlaag en het smeltende poolijs ons eigen mensenwerk is. Deze bekendmaking valt mooi samen met de promotie van het filmpje van Al Gore. De politici hier in België hebben het wel (onder ogen) willen zien en zijn het opeens opvallend eens. Combineer dat met de bevindingen van Tim Jackson en het succes is onafwendbaar. Als regeringen willen dat hun bevolking zo gaat consumeren dat de planeet nog een tijdje meekan, zullen ze strategieën moeten bedenken die uitgaan van het psychologische principe 'ik wil als jij wilt'. Dat blijkt uit deze Britse studie. Ik zou het zelf anders zeggen, maar ik ondersteun de strekking. Ik citeer hier het artikel uit "De Morgen" van gisteren... ;-) :

1 'Er is ruimte voor verandering'
Mensen werken graag mee aan verandering, als ze maar het gevoel hebben dat ze niet tegen de stroom ingaan ('Ik wil als jij wilt'). Regeringen moeten positief leiderschap tonen. De Britse regering engageerde zich alvast om tegen 2012 alle overheidsgebouwen CO2-neutraal te maken.

2 'Zorg voor een persoonlijke band'
Zorg ervoor dat mensen een persoonlijk verband leggen tussen energieverbruik en klimaatverandering, bijvoorbeeld als ze het vliegtuig nemen. Voorzie de mogelijkheid om iets meer te betalen voor een vliegtuigticket, zodat energiezuinige initiatieven kunnen worden opgezet in de derde wereld. Kies voor een opt-out-systeem in plaats van een opt-in-systeem. In plaats van de mogelijkheid aan te bieden moeten zij die niet willen meedoen zich uitschrijven. Jackson: "Dat komt de sensibilisering ten goede."

3 'Leg niet alle last op groene schouders'
De inspanningen van de heroïsche minderheid van groene consumenten volstaan niet om het tij te keren. Maak het de anderen daarom gemakkelijker om duurzame keuzes te maken. Dat kan door niet-duurzame producten uit het gamma te schrappen, minimumnormen op te leggen en duurzame consumptie financieel te steunen.

4 'Toon mensen dat ze deel uitmaken van iets groters'
Schakel lokale besturen en verenigingen in om de bevolking collectief te mobiliseren om milieuvriendelijkere gewoontes aan te kweken. Zorg dat iedereen beloond wordt door bijvoorbeeld isolatie te subsidiëren. Maar gebruik van positieve rolmodellen.

5 'Pak ook de moeilijkere kwesties aan'
Door alleen zaken te stimuleren die weinig gedragsverandering vereisen, zoals een miniwindmolen op een dak of het gebruik van spaarlampen, zal men er niet komen. Regeringen moeten ook instrumenten ontwikkelen om pakweg het luchtverkeer en het autogebruik aan banden te leggen. Ze moeten het momentum creëren voor dergelijke ingrijpende veranderingen door de bevolking actief te informeren over de noodzakelijke beleidskeuzes.

Dit wil ik nog wel eens beter ordenen... volgens Graves, zeg maar.

Ik zie het weer een beetje zitten...

Gisteren was ik compleet het Noorden kwijt, zoals Gerda het noemt. Ik kon de pedalen niet meer vinden, ik wist het niet meer. Niet verwonderlijk als je de recente geschiedenis meeweegt, maar het was even niet leuk. Ik ben niet leuk op dit soort dagen. Ik heb flink lopen kankeren, vooral op Gerda, maar gelukkig reageerde ze daar heel gezond op. ;-)
Ze bood me meteen een reisje aan. Het was een heel vreemde bijzondere trip. Vlak daarvoor belde Tineke Brackel me op. Ze had van Pauli van Oort onze verhalen gehoord. Met Tineke heb ik dus de hele geschiedenis even kunnen evalueren. Dat deed ook goed.

Dit alles hielp me weer met beide benen op de grond te komen. Ik heb nu weer een hanteerbaar concept van mijn situatie. Ik heb zo'n mentale kaart hard nodig om me te oriënteren. Ik kan niet zonder ZICHT. ;-) Maar nu ken ik mijn plek weer. Naast Gerda. Letterlijk als haar nieuwe buurman en emotioneel als haar liefde en steun. Maar ik hoef verder haar leven niet voor haar te runnen. Ik blijf voorlopig formeel in Utrecht wonen en de Varenstraat 27 wordt mijn 'vakantiewoning'.

Dick van der Horst regelt de financiële formaliteiten voor me. Dat komt goed uit, want ik hou me ook veel liever met mijn eigen zaken bezig. En daar kom ik minder aan toe dan ik soms leuk vind. Vrouwen kunnen eindeloos veel aandacht vragen. ;-) Vanmiddag begeleid ik Gerda naar de haarkliniek. Terwijl ze nog steeds meer haar heeft dan ik. But we are closing in. Ik vier nu dus noodgedwongen VEEL vakantie. Toen ik nog loonslaaf was bij Reklamepartners, noemde ze me daar al Harry "slapend rijk" van der Velde. Albert Gerrits heeft daar nog een mooi portretje van gemaakt.

Morgen wil ik wel naar de werkconferentie van smt, maar dat kost ook een hoop tijd. Ik zal Ineke Rabbering zo maar even bellen. Het lijkt me erg leuk om JAM bezig te zien. Wij gaan woensdag voor het eerst samenwerken. Ik teken mee bij een klus die zij doen in Rotterdam.

OFF

Vandaag had ik een OFF-DAY. Ofwel in gewoon Nederlands een kutdag. Hoe men dat hier in Vlaanderen noemt weet ik niet. Morgen verder...

Creativiteit is aan te leren.

Ontspanning is de beste leermeester. Zo werkt mijn fantasie beter naarmate ik meer lig te luieren. Deze wijsheid is al langer bekend in de wereld van de meditatie, Oosterse wijsheden en allerlei New Age sferen, maar wordt nu ook onderbouwd met nuchtere Westers onderzoek. John Gruzelier van de Goldsmith University uit London kan de hersengolven van mensen trainen via neurofeedback. Het blijkt dat de staat van creativiteit aan te leren is. Bij dansers, muziekstudenten en oogchirurgen was een significante verbetering te meten. Met neurofeedback zijn we in staat onze hersengolven bewust te worden en dientengevolge te manipuleren. Leuk dat het nu 'bewezen' is. Iets voor de overheid? ;-)

Losgelaten of losgeslagen.

Sinds de zomervakantie ben ik al van mijn stuk. Ik ben sinds juli amper in Utrecht geweest. Hier in Rumst voel ik me nog steeds meer gast dan bewoner. Zo zonder werkelijk vaste woon- of verblijfplaats raak ik steeds meer de controle over mijn leven en spullen kwijt. Zo vrees ik nu dat ik mijn digitale camera heb verspeeld. Van mijn geheugen moet ik het zowiezo niet hebben, zoals velen van jullie weten. ;-) De vaste gewoonten waarop ik mijn bestaan baseerde werken hier niet. Mijn sokken verdwijnen voorgoed bij Gerda in de was. Het is tijd dat ik voor mezelf structuur aanbreng. Maar dat wordt ook weer getorpedeerd, zoals deze dag wordt bewezen. Ik dacht Gerda te kunnen droppen en vandaag wat te kunnen werken achter mijn bureautje op de Varenstraat 27. Maar voordat de poortkatheter ("Ach dat is een kleine ingreep!" Voor de chirurg, ja!) in haar zat, was het drie uur geweest en bleek ze onverhoopt weer mee terug te mogen naar huis. Toch te weinig witte bloedlichaampjes. Toen had ik het ook wel weer HELEMAAL gehad. Maar dat is een ander onderwerp. Eerst mijn draai hier vinden. En mijn camera...

Go with the flow

Energie bestaat uit golven en het komt in golven. Bij mij althans (raar woord, althans). Gisteren was een heelrijke energieke dag. Een constructieve werkbespreking bij de Belastingdienst, daarna de stad door voor inkopen en inspiratie. Toen mijn huis uit het verstikkende groen verlost en na het eten bijgepraat met Leo en Maria. Vandaag is ook erg prettig, maar zit ik meer in de stilte. Ik volg gedwee deze beweging. Met de stroom mee. Zeker nu ik weer meer vertrouwen heb ik wat het universum me voorscholtelt. Ik laat me makkelijker meevoeren met wat zich aandient. Straks even langs Rosa voordat ik weer op de trein stap naar België... Vandaag heb ik rust en tijd om van alles te lezen en in te nemen.

Dreumel

Gisteren was ik -eindelijk weer eens- in Dreumel. Vandaag is het precies vier jaar geleden dat mijn jongste zus Bruna overleed. Sindsdien ben ik eigenlijk niet meer geweest. Ik had het gevoel dat haar man Paul en hun beide dochters tijd en rust nodig hadden om een nieuwe draai te geven aan hun leven. De reacties op voorzichtige signalen mijnerzijds leken dat te bevestigen. Nu had ik zelf behoefte hen weer te zien. Paul heeft op heftiger wijze meegemaakt wat in nu beleef: De steun en toeverlaat te zijn van je geliefde die kanker heeft. Hij heeft als een leeuw voor Bruna - of beter naast Bruna- gevochten. Daarmee heeft hij ondermeer mijn eeuwige dankbaarheid en bewondering verdiend. Bruna heeft hij daarmee niet kunnen redden. En ik kan dat ook niet voor Gerda doen, weet ik. Soms. Heel vaak denk ik dat het wel wat uitmaakt. Dus eigenlijk weet ik het niet echt.

Kook mijn brein niet.

Het is tijd voor het alom aanvaarde wetenschappelijk geaccepteerde en onontkenbare dubbelblinde onderzoek. Voor zeg honderduizend euro heb je binnen een half jaar statistisch bepaald of al die straling merkbaar is voor ‘normale’ mensen.
Dit is het idee: Bouw een aantal doorgangssluizen, van het soort ‘doorgangspoortjes’ zoals we die steeds meer zien in terreurveilige omgevingen. Een toegangs- en een uitgangsdeur met een paar meter gang ertussen. Dit vormt een kooi van Faraday, de straling van buiten kan er niet in en binnen in de kooi kunnen we experimenteren met allerlei zendertjes. Een passant stapt de gang in. De deur achter hem sluit. De uitgangsdeur wordt geopend door één van twee knoppen te kiezen. Deze melden “in deze ruimte voel ik straling” en “ik voel hier geen straling". Als één van beide knoppen is ingedrukt gaat de deur naar buiten open en de proefpersoon stapt naar buiten en is klaar. Binnen in de container zijn verschillende typen stralingsbronnen aanwezig. Volkomen blindelings wordt er één of geen bron ingeschakeld als er iemand binnenstapt. De inschatting “wel/geen straling” van die persoon wordt anoniem geregistreerd. Een computer registreert alleen de combinatie van aan/uit met merkbaar/onmerkbaar. Op termijn ontstaat een statistisch betrouwbaar beeld van welk type straling merkbaar is en in welke mate. Een dergelijke constructie kan op een drukke plaats (beurs, school, station enz.) honderden passanten per dag registreren. Een meervoud van deze containers versnelt de dataregistratie navenant. En dan weten we zeker dat je het al dan niet merkt. Ook als je dat liever niet weet.

Dat bewijst niks over de schade.
OK, hoe meet je nu slim een mogelijke verandering (afname of juist toename!) in de conditie van een mens onnder invloed van - in dit geval - straling. Vooral lange termijn effecten, kanker enzo, zijn zo traag dat we ze amper kunnen meten voor het te laat is. “Ik hoopte dat het wel mee zou vallen, maar nu is het te laat.” Proefdiertjes? Kleinere beestjes leven sneller. Hun metabolisme gaat als een speer vergeleken bij ons. Ik neem aan dat die correlatie inmiddels afdoende is gemeten.
Mensmodel? Oei, wat we daarin hebben evenaart de Sims amper.
Misschien moeten we het vanuit een ander perspectief benaderen. Wij mensen produceren continu technische en andere mogelijkheden waarvan de effecten niet altijd voorspelbaar zijn. En dus de risico’s ook niet. Dat laatste gaat het in dit geval om. De lusten en lasten zijn wat onbeholpen verdeeld. Kunnen we die samenhang verbeteren? Dat we de lasten en lusten bij elkaar houden tot de ervaring leert wat we er precies mee kunnen, willen of zelfs moeten...

Is dit echt?

Over gezond gesproken. Ik was uit gemakzucht eigenlijk al gewonnen voor de draadloze oplossingen die overal worden aangeboden voor bellen en internetten. Zeker in de tussenhuizige situatie waarin ik nu verkeer. En zo’n wifi-community als
fon.com is natuurlijk erg sympatiek. Niks nieuws, maar wel leuk. Waarom youtube trouwens tig miljard waard is, snap ik niet echt. Goed, maar ik las al enge verhalen over de gepulste straling van UMTS en WIFI. Maar toen vertelden Gerda’s Poolse buren uit directe ervaring over hun kwakkelende dochtertje die opeens wonderbaarlijk opknapte, toen ze verhuisden vanuit hun appartement dat pal onder een batterij telefoonantennnes lag. Gerda had haar DECT-telefoon al vervangen door een draadtoestel na een artikel in Humo. Maar toch... al dat gemieter met draden altijd, daar wil ik nog steeds wel vanaf. En niet iedereen is overgevoelig voor straling toch? Dus gisteren heb ik Gerda’s DECT-toestel weer even geïnstalleerd. Dan kon ik namelijk vanuit mijn huis ernaast alvast weer belllen. En dat heb ik heerlijk gedaan.
Maar verbeeld ik me het nu of niet? Vanaf het moment dat het apparaat aanstond was er een gespannen deadline atmosfeer. Alsof ik te lang te gestresst had gewerkt. Een naar gefronst bonzend gevoel in m’n voorhoofd. Toen ik me over het apparaat boog drong het tot me door. Het gebons nam toe en ebde weg nadat ik wat onthutst de netstekker eruit trok. Ho. Dit is NIET leuk. Ik blijk even terughoudend in het serieus nemen van waarschuwingen als Exxon ten opzichte van Al Gore. Ik ben een ongelovige Thomas. Pas nu ik het onhoorbare gedender in mijn eigen brein voel, slaat de onrust toe. Mijn brein word gekookt en dus ook het gezonde verstand van het ontwikkelde deel van de westerse naties. Inclusief alle ondernemers en bestuurders die meedeelden in de vooraf geïncasserde megawinsten van deze nieuwe technologie. Want al het boter op hun hoofd beschermt hen niet tegen die magnetrons die overal in het landschap hun straling door je lichaamscellen pulsen. Tegen de tijd dat het wetenschappelijk en onomstoten is bewezen dat het schadelijk is, is er al onnoemelijk veel onnodige en onherstelbare schade aangericht. Als het meevalt, is het alleen vervelend, maar getuigenissen uit betrouwbare bron (medici) tonen aan dat het om werkelijke gezondheidsschade gaat. Wat het op de lange termijn dus doet is nog onbekend. En ik wil dat niet meemaken.

Oh ja, bagatelliseer maar.
Maar overdenk even mijn stellingen. Bij gebrek aan cijfermateriaal hanteer ik de 80%-regel. (Familie van de Bell-curve.) Acht van de tien mensen is normaal. Dat betekent dat ze in 80% van de gevallen eerlijk en betrouwbaar zijn in hun uitlatingen en gedrag. We kunnen dus waarschijnlijk de meeste mensen geloven die zonder verder belang dan hun eigen gezondheid klagen over de effecten van allerlei stralingsapparatuur. En zij zijn slecht de sprekende meerderheid. De meeste mensen zwijgen of weten hun klachten niet effectief in de openbaarheid te brengen. Dus er zijn wel vier keer zoveel mensen die daadwerkelijk last hebben. Zij stuiten in hun nood op de ontkenning van de belanghebbenden. Er zijn miljarden geïnvesteerd in draadloze technieken die nu onbedoelde en ongewenste effecten hebben. Zij willen niet dat dit waar is en eisen bewijzen. Het patroon is innmiddels vertrouwd. Olie, tabak, farmaceutica, noem maar op. Bedrijven verdedigen hun bestaan alsof het levende organismen zijn, desnoods ten koste van mensenlevens. Dus, Tom Poes, verzin een list.

Voel zelf eens hoe het is.

Volgens mij is het daarom (zie vorig artikel) een gat in de markt om medisch personeel sociaal te trainen via simulaties en rollenspelen. Pas als je het hebt ervaren weet je hoe een patiënt zich voelt. Dat inlevingsvermogen mist op veel plaatsen. Ondanks alle goede bedoelingen weten weinig verzorgers en artsen hoe het echt voelt om in alle onzekerheid en onmacht te zijn overgeleverd aan de eerste de beste hulpverlener. Alleen wie zelf voor niks uren in de wachtkamer heeft doorgebracht of een dag heeft gevast in afwachting van een onbekende behandeling door een onbekend persoon met een onbekend doel kan deze onnodige belasting invoelen. Het is onvermijdelijk dat je als object wordt behandeld. Dat ben je productietechnisch ook. Maar juist voor de optimalisatie van bedrijfsprocessen is het belangrijk om je product gedurende het hele proces van input tot output in optimale conditie te houden. Zeker als je vak genezen is en je ‘product’ gezonde mensen.

Communicatie of medicatie.

De vorige keer dat ik in de trein zat te bloggen heb ik de uurtjes gebruikt om het verhaal op te schrijven over het verschil in behandeling tussen het ziekenhuis in Leuven en in Harderwijk. Ik heb inmiddels het volledige medische dossier in Harderwijk opgevraagd en dat ligt vandaag of morgen bij Gerda in de bus. Dus dat verhaal wordt vervolgd. Gerda wordt inmiddels in beslag genomen door de effecten van de chemo die zich nu beginnen te tonen. Ze is vanmorgen naar de kapper geweest (zie de foto’s op haar blog) De veranderingen aan buitenkant confonteren ons weer met de werkelijkheid, maar zorgwekkender vind ik de afname in witte bloedlichaampjes, haar interne verdedigingskrachten. Ze slikt nu preventief antibiotica. Haar eigen systeemm wordt gesloopt en chemisch overeind gehouden. Het is bizar te merken, hoe weinig precies alle informatie is die we vooraf kregen over de effecten. Zo weet ik nog maar net dat de haaruitval pas zo’n twee weken na de chemo begint. Die informatie vond Gerda op een site van een haarspecialist. Wel fijn om te weten toch? En iets precieser als ‘enige bijwerkingen zoals mogelijke haaruitval’.

Man-ager

Met de schijn van orde om me heen, probeer ik me geleidelijk aan weer boven de wanorde uit te werken. Maar het blijft een oefening in geduld. Kleine stapjes en dat heel lang volhouden. Ik ben meer van grote stappen snel thuis, of beter, in één sprong. Nu is het de kunst mijn leven behendig te hanteren. Als een echte manager. Dat woord komt van het latijns 'manus', wat 'HAND' betekent. Precies zoals in manusje-van-alles. Een manager moet dus de zaken die hij onder HANDen heeft (heel vaak als HANDlanger), zorgvuldig beHANDelen en zonodig erover onderHANDelen. Kortom hij moet HANDig zijn. Ik kan weer lekker veel leren dus. ;-)

Eindelijk werkruimte.

Nu ik een werktafel heb op nummer 27 (mijn huis naast Gerda) heb ik daar de computer geïnstalleerd en daar vandaag voor het eerst zitten werken. Nog zonder vaste gewoontes en vaste plekken en routines enzo, maar he-he eindelijk met wat rust om me heen. Het is lekker om even ALLE aandacht te kunnen richten op een puzzeltje van een klant, in dit geval de Belastingdienst. Zo bij Gerda onder de zoldertrap was toch minder ongestoord en afgezonderd. Nu kan ik weer mijn eigen sfeer creëren. Ik voel me alleen wat geïsoleerd zonder internet aansluiting. De Belgacomlijn is aangevraagd. En ik ben voortdurend spullen kwijt. Alles moet nog een plek krijgen. Maar ruimte is meer dan een aantal vierkante meters, het is ook mentale ruimte.

Grrrr

Slecht nieuws. De lymfocyten van Gerda zijn zo goed als verdwenen. De chemo doet zijn verwoestende werk. Vanuit het ziekenhuis in Leuven worden we gebeld meteen als zij de uitslag binnen hebben. Gerda moet preventief aan de anti-biotoca. Vijf dagen lang 500 mg Tavanic. Mooie naam, dat wel. Bij mij gaan meteen alle signalen op rood en ik ben weer helemaal alert en bij de les. Godzijdank heb ik dit weekend wat kunnen uitrusten. Wat is het standaardkankersbestrijdingsprotocol toch een destructieve kutaanpak. Echt een bij-gebrek-aan-beter-strategie. Man, wat haat ik dit. Je geweld aan laten doen, omdat het (hopelijk) goed voor je is. De krant doet ook steeds duiten in het zakje, met kankerartikelen. Vandaag een artikeltje waarin Wim Distelmans meldt dat doktoren niet weten wanneer ze moeten stoppen, met behandelen. Terwijl 7 van de 10 liever ongestoord thuis in alle rust en vrede afscheid neemt van het bestaan, overlijdt 6 van de 10 mensen in het ziekenhuis. Zover laten wij het niet komen.
Ondertussen bereidt Gerda zich voor op haar kale bestaan. Haar haar begint steeds losser op de bol te staan.

Brak

Dit weekend was ik waardeloos. Broer Paul hielp me door de zaterdag heen. We hebben twee tafels en wat stoelen en nog wat gedoe vanuit Utrecht naar België gereden in zijn bus. Daar stortte ik helemaal in. Zodra de plichten zijn vervuld ga ik ontspannen. Sindsdien heb ik voornamelijk geslapen. Maar ik kan nu wel aan het werk in mijn nieuwe huis. Alleen internet moet daar snel komen. Dit tiep ik op de laptop in Gerda's voorkamer. Het is nog een beetje kamperen hier.

Heerlijk

Nou dat was heerlijk. Rosa zat al drie kwartier op me te wachten bij Delphi's. De ober wist dus meteen met welke dochter ik had afgesproken. ;-)
We hebben heerlijk met elkaar zitten bijkletsen. Ik heb alle verhalen van de afgelopen maanden kunnen vertellen en het is zo fijn te merken hoe verstandig en volwassen ze aan het worden is. Ze weet dat een deel van de neurotische erfenis van haar ouders onvermijdelijk op haar schouders rust . Ze weet ook dat zij veel eerder verder zal komen dankzij alles wat wij zelf al wisten op te lossen. Ze is lief. Of sociologie uiteindelijk haar vak wordt is nog onderdeel van de studievraag. Maar zeker is, dat ze nu al voldoende kwaliteiten in huis heeft voor haar zinvolle en nuttige levensvervulling. En de vorm waarin dat gebeurt ontwikkelt zich vanzelf.

De logge blogger

Hallo, hallo. Verwachtingen zijn sterk spul. Sinds gisteren weet ik dat Gerda en ik tenminste twee trouwe lezeressen hebben. Maria en Rita lezen elke dag onze blogs. Hallo daar! En nu wil ik onze lezerskring niet teleurstellen. ;-)
Ik hou het wel kort vandaag, want ik heb mezelf een dagje vrij gegeven. Nu Gerda zo tevreden is met het Shiatsu-traject dat ik haar heb gesuggereerd, was ik wel een beetje jaloers. Damokkokkè. (=Datmotikookhebbe.) Dus toen het lot me gisteren toelachte en die drie lastpakken even van mijn rug haalde, heb ik er meteen een massage bijbesteld. Die drie meevallers zijn dat ik niet meer alleen meer ben: 1. in de zorg voor Gerda's welzijn 2. in mijn vak en 3. met de huizenkoop. Dus gisteravond mijn oude Shiatsu-contact Gerdi Keeler gebeld en zoals dat bij meevallers hoort stond ze meteen vanochtend op de stoep.

Ik heb veel aan haar behandelingen gehad in de periode rondom de scheiding van Loes. Ik kwam toen ook niks verder met denken en tobben, maar kon mijn brein niet meer stoppen. En dat doet Shiatsu wel. Als je (letterlijk) onder handen wordt genomen, dan hoef je je alleen maar over te geven en te voelen. Niks meer en niks anders. Met alle gevolgen vandien!

Drie maanden lang, sinds dit avontuur begon, blijk ik veel angst en woede te hebben binnengehouden. Begrijpelijk, als je lief eerst bijna dood gaat aan kanker en daarna aan de risico's van de behandeling. Ik heb me dus af en toe wat moeten inhouden, zeg maar. Ik zat helemaal vast in de 'doorgaan'-stand. Nou, dat kreeg ze er wel uit. Dus zit ik nu slaapdronken jullie verwachtingen te managen. Ik bleef zo ontspannen achter dat mijn middagdutje pas om zes uur eindigde. Ik werd wakker door Rosa's telefoontje. We gaan dus lekker uit eten. Zij zit nu bij de Griek naast het postkantoor op me te wachten. Deze vage vader stapt op zijn reservefiets en rijdt de nieuwe herfst tegemoet.

Dick is OK

Na mijn bezoek aan JAM (Rij achterom bij IKEA recht hun pand in) ben ik even thuis geweest en daarna door naar Dick, mijn vertrouwensman bij LRA. Ik was een ooit van zijn allereerste klanten. Inmiddels is hij de gearriveerde directeur/eigenaar van een bloeiend Accountancykantoor. En wat belangrijker is een gelukkig man met een mooi gezin. Dick kan heel snel zijn en dat is heerlijk voor een ongeduldig man als ik. Hij gaat een voorstel maken over hoe ik met mijn huizenhandel om moet gaan. Duco gaat waarschijnllijk de grote sprong voorwaarts mijn huis in, niet in een keer kunnen waarmaken. Die deal gaat alleen door als alle betrokkenen er echt op vooruitgaan. Vanavond zie ik Duco en dan wordt het vanzelf duidelijk. Dick gaat verder dan je van een 'cijfertjesman' zou verwachten. Hij gebruikt ook zijn hart voor mijn zaak. Of zoals hij het zelf formuleerde; "De wereld heeft meer gezond egoïsme nodig. Alleen egoïsten, mensen die goed voor zichzelf zorgen, daar hebben we wat aan." Heerlijk. Vandaag krijg ik de zegen van het universum.

Collega's!

Tof! Ik heb eindelijk echte collega's! Jongens die kunnen wat ik kan en willen wat ik wil! Deze morgen ben ik bij JAM op de koffie geweest. Als mijn intuïtie me niet bedriegt, is dit een historische ontmoeting. Mike Overdijk (op de foto) en Jan Sennen (nam de foto) vonden het ook erg leuk mij te ontmoeten. "Je bent een voorbeeld voor ons en we zien er naar uit om samen projecten te mogen doen." mailt Mike me na. Wow, wat een ego-boost! Heerlijk! Hoe we in het vat gieten moet nog duidelijk worden, maar de mogelijkheden zijn enorm. Ik voelde me opeens erg moe. Vandaag is mijn eenzame tocht beëindigd en kan ik samenwerken met enthousiaste medepioniers. Nu kan ik met een gerust hart een aantal klanten doorverwijzen en krijg ik meer tijd voor mijn proces samen met Gerda. Mike is eerst even een maand naar China, (van die dingen ja) maar dit krijgt een vervolg. Hehe leuk!

Rosa

Zodra ik in Utrecht ben gearriveerd heb ik Rosa gebeld. Zij zet in Amsterdam op dat moment net haar gsm aan om mij te bellen. Kijk dat is mooi. Nu zit ze weer even bij mij aan tafel in de Huizingalaan. Wat ben ik altijd blij haar te zien. De studie sociologie is interessant, maar het werken bij Broers is oneindig veel leuker vertelt ze. En het is triest om haar vriendinnen te zien vertrekken op hun wereldreizen. Rosa heeft de hare laten varen te faveure van de studie. Nu steekt dat wel. Volgens jaar wil ze graag met Arja gaan, maar die heeft inmiddels haar eigen plannen gemaakt. Lastig allemaal, maar ik heb vertrouwen in hun creativiteit en goede wil. Vrijdag komt Rosa bij me eten en dan hebben we alle tijd van de wereld.

Waarnemer in zwart-wit

Vanavond werk ik als waarnemer bij de Brandweer. De Brandweerlieden moeten van overheidswege gaan voldoen aan zelf te formuleren professionaliteitscriteria. Dat gebeurt op veel plaatsen. Deze objectivering van de beroepskwaliteiten stuit overal op weerstand. Mensen meten zich graag, getuige de populariteit van allerlei tests op internet en in de bladen. Maar beoordeeld worden is onaangenaam en bedreigend. Dat geeft de ander schijnbaar macht over jouw situatie. Dat wil niemand. Eenmaal deze weerstand voorbij ervaren de meeste mensen dat objectieve maatstaven meer houvast bieden dan het situationeel gebonden oordeel van je eigen club. Hoe veilig en steunend de eigen groep ook is, het biedt geen ijkpunt voor verbetering. De onderlinge tevredenheid versterkt vooral de status quo. Een expliciet kwaliteitscriterium vervangt het intuïtieve oordeel door een meetbaar getal. En daar kan ieder vanuit zijn positie vervolgens een oordeel aan hangen. Ik meet 1.89 m. Of dat kort of lang genoemd wordt, zegt dat evenveel over de oordeler als over de beoordeelde. De Brandweer zit middenin dat ontwikkelingsproces. (Van rood naar blauw volgens Graves.) En ik registreer hoe zij die verandering beleven.

Simpele cartoons maken bepaalde aspecten zichtbaar en aanwijsbaar. Soms voorkom ik zo ook dat er zaken worden gemist, vergeten of verdrongen. Veel van de communicatie is immers non- of pre-verbaal. Ik vind het leuk om zo bij veel organisaties in de keuken te kijken. ZICHT krijgt zo zicht op algemene gedragspatronen die men overal als uniek ervaart. Bij de Brandweer wordt het zorgvuldig en respectvol aangepakt. Het bijzondere van de Brandweer is dat vrijwilligers verantwoordelijk zijn voor een zeer basaal aspect van onze veiligheid. En het blijkt dat het de persoonlijke fascinatie voor een mooie fik een van de meer algemene motieven blijft om bij de Brandweer te willen.

Morgen ga ik mijn ‘concurrenten’ ontmoeten. Daar heb ik veel zin in. Dit voorjaar rond ‘Klaar om te wenden’ ontdekte ik dat ik niet helemaal alleen bezig ben met het zichtbaar maken van wat er gebeurt. In Amerika heeft iemand zijn metaforen vertaald in sjablonen en een werkmethode. En dat is nu een succesvolle business. In Oostenrijk zit een vrouw die visuele notulen maakt tijdens bijeenkomsten. En nu duikt in Nederland JAM op. Zo te zien drie jonge honden die dingen doen die overduidelijk familie zijn van mijn bezigheden. Precies op tijd! Ik heb (mezelf) bewezen dat het werkt, dus nu wil ik graag steun bij de uitwas van dit vak.

Alles OK na de OK?

Wie Gerda’s verhaal heeft gevolgd, heeft mogelijk ook mijn samenvatting gelezen van haar medische toestand. Sindsdien zijn er wat nieuwe ontwikkelingen die het een en ander in een verrassend daglicht stellen. Ondanks de terughoudendheid van Gerda heb ik uiteindelijk het OK-rapport opgevraagd bij het ziekenhuis St. Jansdal waar Gerda in juni is geopereerd. Het OK-rapport beschrijft precies wat men tijdens de operatie heeft waargenomen en wat men ermee heeft gedaan. Ik liep al heel lang rond met vragen daarover. Wat is daar precies gebeurd en vooral wat is er nog in Gerda achtergebleven? In medische termen geformuleerd, wilde ik vooral weten of het een R1- of een R2-resectie betrof. Met deze technische eufemismen geven medici aan of alles op het oog weg is of niet. In het eerste geval is de kanker alleen nog microscopisch aan te tonen. Dat scheelt dus letterlijk miljoenen protentiëel dodelijke cellen, die elk kunnen vermenigvuldigen en uitzaaien. En dat betekent tijdwinst en mogelijk minder chemobelasting.

Een simpel telefoontje nnaar Harderwijk volstond om ons binnen en paar dagen het rapport te bezorgen. (Volgens Gerda’s huisarts gaat dat in België minder makkelijk. Heel veelzeggend noemde hij dit initiatief “Flink”.) Het rapport heeft me geschokt. Er stond goed nieuws in, maar ook erg verontrustende informatie. Het goede nieuws is dat de chirurg Roberto Tobon Morales inderdaad ALLES wat hij kon zien heeft weggehaald. Op het oog is alles weg. Een opluchting vooor Gerda.
Het schrikbarende aan het OK-rapport was dat de kanker veel verder was gewoekerd dan we wisten. De tumor zelf was al ingegroeid in de omringende vliezen van de long en het hart. En er waren veel uitzaaiingen tot op het middenrif. En het zijn juist die metastasen die dodelijk zijn door hun onbegrensde woekering. Geen wonder dat de chirurgen zo lang bezig waren... Maar het schokkende was dat al die uitzaaiingen zich voordeden op de LINKERLONG.

Sinds de behandeling vanuit Nederland is overgedragen aan professor Vansteenkiste blijft deze benadrukken dat ze het in België heel anders hadden aangepakt. Geen bemoedigend welkom, maar soit. Zijn benadering is zoals hij dat zelf noemt radicaal. De enige manier om te kunnen spreken van daadwerkelijke genezing was volgens hem zijn methode: Eerst bestralen, pas daarna opereren en het gekrompen tumorweefsel verwijderen. En om zeker te zijn dat alle resterende laatste kankercellen meegenomen worden wilde hij de volledige borstholte leeghalen. Beide vliezen er uit en daardoor ook de daarmee onscheidbaar verbonden long. Hij staat een volledige amputatie voor van de RECHTERLONG. Op de CT-PETscan die in Leuven is gemaakt is namelijk een ondefinieerbare waas op de rechterlong te zien.

Ik had even tijd nodig om deze nieuwe informatie te verwerken. Hier is in ieder geval sprake van tegenstrijdige gegevens. Maar hoe is dat mogelijk? We hebben het volledige medische dossier op CD meegekregen bij ons transport naar Leuven. Dat heeft men daar toch wel gelezen, mag ik aannemen? Maar met deze wetenschap rijzen er vragen rondom de Leuvense strategie en de onderliggende argumenten. Nadat Vansteenkiste de voorkeursbehandelpiste gedwarsboomd zag door de gedane zaken uit Harderwijk heeft hij tijd nodig gehad om zorgvuldig te onderzoeken welke strategie nu optimaal was. Gerda heeft een hele reeks aanvullende longfunctieonderzoeken moeten ondergaan om te verklaren waarom haar middenrif omhoog staat en of ze links wel voldoende longfunctie zou overhouden na de amputatie. De uiteindelijke nieuwe strategie was identiek aan de oorspronkelijke aanpak.

Nu is duidelijk dat de ‘onwaarschijnlijk’ geachte uitzaaiing in beide borstholten heeft plaatsgehad. Houdt Vansteenkiste zich dom of heeft hij zich niet geïnformeerd? Ik weet niet wat ik enger vindt. De onzorgvuldigheid van ‘wonderdokter’ Gorter is nog te bezien als een bewijs van diens gebrek aan professionaliteit. Maar Professor Dr. Vansteenkiste behoort tot de besten uit zijn vak.

Poeh... Als ik het zo expliciet opschrijf, stijgt mijn ongerustheid weer. Ik ben blij dat we ons lot niet in de handen van Gorter hebben gelegd, maar ook bij Vansteenkiste voel ik me nu niet meer helemaal veilig. Van veel zijden - met name van mensen uit de zorgsector - heb ik al meermalen het dringende advies gekregen de regie niet uit handen te geven. Ik zal de rest van het medisch dossier ook opvragen in Harderwijk. Misschien kan ik dokter Gans aan de lijn krijgen. Het is toch wel raar om van beide aangetaste longen de grootste en meest ongeschonden weg te halen. En... als dit deel van de aanpak niet klopt, wat kan er nog meer fout zitten? Zo wordt het nog gevaarlijker om ziek te zijn...

Dat mag

Rond lunchtijd schrijf ik dit in de trein die me van Mechelen naar Utrecht brengt. Jelle heeft vlak voor vertrek eieren met spek gebakken die Gerda me als lunchsandwiches meegeeft. Heerlijk. Nu heb ik even tijd om om me heen te kijken. In Rumst krijgen de ontwikkelingen in en om Gerda een natuurlijke prioriteit. Maar nu ze het (nog?) zo goed doet tijdens de chemokuur, krijg ik weer meer aandacht voor alle zaken die dat ontberen. En dat zijn er nogal wat. De trage voortgang rondom de huizenverkoop bijvoorbeeld. En mijn moeizame inburgering in België. Alles gaat daar anders dan ik gewend was. De schijnbare taalovereenkomst doet veel velen de culturele verschillen onderschatten. Hoewel we elkaar met enige moeite verstaan, interpreteren we de de wederzijdse mededelingen anders. Voor mij zou een Vlaams-Nederlands woordenboek geen overbodige luxe zijn. Een voorbeeld: “Dat mag”. Vlaamse betekenis: Daar heb ik geen bezwaar tegen. Nederlandse betekenis: dat is toegestaan conform afspraak of regeling.

Mijn frustratie en remmingen

Een gezond mens is optimistisch en een pessimistisch mens is realistisch. Deze oude volkswijsheden zijn inmiddels wetenschappelijk onderbouwd. (weet je links daarheen, graag) In mijn geval voel ik me in ieder geval niet bevestigd door wat ik teweegbreng. Alleen als ik er met mijn volle vedergewicht inwerp, gebeurt er hier iets. Zodra ik de moed opgeef, winnen alle oude gewonnten weer terrein. Ik wil te snel, zegt Gerda. Haar passie is traagheid, volgens een of ander wijsgerig systeem. Snelheid is relatief, maar stilstand is dodelijk.

"Belgen en Nederlanders begrijpen elkaar niet"

De Belgen zijn blij met het succes van het 0110-concerten initiatief. Zelfs de politici draaien bij en geven toe dat deze positieve actie voor verdraagzaamheid mogelijk constructiever is dan het cordon sanitaire dat de Vlaams Blok (nu: Vlaams belang) poogde dood te negeren. Als ik als Nederlander dit lees doet dat me goed. tegelijkertijd hoop ik dat de verdraagzaamheid tussen allerlei inter-belgische groepen ook toeneemt. Tussen Walen en Vlamingen bij voorkeur.
Ook tussen Nederlanders en Belgen kan wat meer onderling begrip en tolerantie geen kwaad, getuige een artikel in De Morgen van 28 september, naar aanleiding van een training door het codc. http://www.cocd.org/NewSite/

"Nederlanders zijn gewend om alles 'in de groep' te gooien", weet Paul Wouters. "'Met elkaar' is het toverwoord. Eindeloos wordt er vergaderd en gediscussieerd. Pas als er een compromis wordt gevonden waar iedereen mee kan leven, wordt de knoop doorgehakt. Als niemand tijdens een vergadering in België de discussie aangaat, denkt de Nederlandse baas dat iedereen het ermee eens is. Maar niets is minder waar. In België moet je de baas laten uitspreken en het gevoel geven dat je het met hem eens bent. Hij staat immers boven je in de bedrijfshiërachie. Het is daarom slim hem zo veel mogelijk te vriend te houden, terwijl je ondertussen je eigen gang gaat." Paul Wouters en Evert Van Wijk zijn elkaars spiegelbeeld, zoals ze zelf zeggen. Wouters is een Belg die in Nederland woont en Van Wijk is een Nederlander die in België mediatraining geeft aan politici en bedrijfsleiders.

Belgen vinden Nederlanders arrogant, gierig, regelziek, formalistisch en lui, terwijl nederlanders hun zuiderburen zien als mensen - dat wel :-) - met weinig lef, als wantrouwende niet-commerciële 'bazen-poepers' die aan vriendjespolitiek doen.
Op basis van wat ik er zelf van ervaar hebben beide partijen evenveel gelijk. Gelukkig eindigt het artikel hoopvol:

Als je de commerciële kwaliteiten van de Nederlander en het vakmanschap van de Belg vaker zou kunnen samenbrengen in één bedrijf, krijg je een ijzersterk team. Nederlanders zijn heel communicatief en commercieel. Belgen streven naar perfectie en maken veel betere producten.

Laten we dus als Belgen en Nederlanders de cultuurverschillen overwinnen en de handen in elkaar slaan.

Mijn tijdlijn op maandag

Het is met bloggen uiteindelijk net als met administratie. Het zet alles wel keurig op een rijtje, maar alleen als je het even keurig bijhoudt. En het leven is nu zo vol dat het me niet lukt om alles wat er gebeurt te noteren, laat staat te analyseren en te evalueren. Ik zoek nu naar dat stukje dag waarop bloggen het meest voor de hand liggende is wat ik kan doen. Dit typ ik op de maandagmorgen. In plaats van vaag aan tafel te zitten, terwijl Gerda's kinderen zwijgend hun schoolbrood smeren, zit ik nu boven op mijn tijdelijke plekje.

Vandaag wil ik de tekeningen die ik woensdag voor de Brandweer heb gemaakt, scannen met mijn nieuwe Canon scanner/printertje. Tegen mijn gewoonte in blindelings gekocht in een poging wat beweging te krijgen in mijn werksituatie. Om negen uur praten met Martine Boelsma van het AD over Gorter. Dan met Gerda langs de dokter. En verder wil ik voor de Belastingdienst wat verder. Maar nu eerst even ontbijten. En foto's op deze blogs zetten!
Kijken of dit lukt:

YES!!!

"Degenen die het kunnen navertellen zijn over het algemeen tevreden."

De bijna autistische regelmaat die ik in dit gezin introduceer wordt regelmatig beschimpt, getraineerd en anderszins gebagatelliseerd. Mijn bemeoienis werkt zolang ik er voortdurend zo achteraan zit als Publex achter haar busabri's. Zodra mijn aandacht verslapt is het meteen weer een troep. Maar over de effecten is men zeer tevreden: Het is schoner en opgeruimder.

Dit weekend gaan de kinderen naar hun vader en ben ik eindelijk weer eens ongestoord samen met Gerda. Dat is heeeel lang geleden. Ik merk dat ik kapot moe ben. Mijn lijf houdt het vol maar stort in zodra er ruimte voor is. Zodoende liep ik als een Zombie door het weekend. Heerlijk. Gerda gaat op zondag voor het eerst over haar nek. Ze moet nu veel kleine beetjes eten en alleen dat wat het lijf wel wil hebben. Zaterdagavond hebben we nog even de buurtkroeg bezocht. Dirk is er ook en Gerda vertelt haar verhaal maar weer eens. Nu is het tenminste in zijn originele vorm bekend in de buurt. Lucette die het "Hof van Lachenen" drijft, heeft zelf ervaring met kanker en chemo. Dus er valt veel te vertellen. Zo horen we over die actrice Vicky Versavel van kanker genas in een week tijd! Wow, vandaag, zondag google ik haar even. Hier mijn uittreksel:

Toen bij Vicky Versavel (27) in 2002 de diagnose werd gesteld, kreeg de actrice van de oncoloog te horen dat haar overlevingskansen 45 procent waren en dat een intensieve chemotherapie noodzakelijk was. In 2001 kreeg zij naar eigen zeggen last van een gezwel op de rug, dat bij nader onderzoek een kwaadaardige kanker bleek te zijn. Het gezwel werd operatief weggenomen. Omdat chemotherapie ook ernstige gevolgen kan hebben voor latere zwangerschappen, zocht ze haar heil bij Dokter Jo Van Eeckhout in Rijkevorssel.
"Bij het eerste contact met Vicky ben ik erachter gekomen dat de ziel van haar overleden broer nog op haar woog. Die angel moest er als eerste uit'', klinkt het nogal mysterieus uit de mond van Van Eeckhout. Vicky kan moeilijk uitleggen welke methode hij toepaste. ,,Rationele westerlingen kunnen dat moeilijk vatten'', zegt ze. ,,Telkens hij mij behandelde, was het alsof er een last van mijn schouders viel. Na elke sessie was de dokter echter stikkapot.'
,,Met wat ik totnogtoe heb gehoord, schat ik haar overlevingskans op 0,005 procent'', zegt arts en auteur Jan Bosmans. ,,Na zijn behandeling heb ik een compleet scanneronderzoek ondergaan en er waren geen kankercellen meer te zien. Of ik echt genezen ben, zal ik echter pas over vijf jaar weten.'' Sinds 2004 woont Versavel samen met haar vriend Werner met wie ze in 2005 een dochter, Lore, kreeg.

Tja, hier kun je weer alle kanten mee op. Het valt vooral op dat de gevestigde orde (media en medici) deze Van Eeckhout zo snel mogelijk volledig verketteren. Terwijl de feiten waanzinnig interessant zijn: Oncoloog diagnosteert en opereert kankertumor, Vicky geneest binnen een week. Genoeg aanleiding voor een medische revolutie. Hier zie je vooral hoezeeer het belang van de waarnemer de blik vertroebelt. De wanhopige zieke accepteert elk alternatief even gretig als dat de medicus deze afwijst. Want dan staat zijn positie meteen op het spel. Dat hebben wij zelf ervaren met Robert Gorter, maar de reflex is epidemisch in de medische wereld.

Het is lastig dat elke vernieuwing door de weerstand van de gevestigde orde heen moet. Zo dwing je pioniers en profiteurs in hetzelfde schuitje. De machthebbers corrupmeren zichzelf door zichzelf per definitie beter te vinden dan de ander. Een volstrekt normaal psychologisch zelfbeeld weten we inmiddels: 80% van de automobilisten vindt dat ze beter zijn dan het gemiddelde. Dat is logischerwijs onmogelijk, maar het is juist dit optimistische gebrk aan realiteitszin dat een gezond mens kenmerkt. Maar vernieuwing is zo alleen mogelijk buiten het bestaande systeem.

Nadat Ode had bedankt voor de door mij aangeboden feiten over Gorter had ik besloten het maar even los te laten. Maar nu blijkt Martine Boelsma van het AD wel geïnteresseerd. Ze vraagt om ervaringen met Robert Gorter. Dus zet ik haar op het spoor van onze sites. Morgenochtend gaan we telefonisch kennis maken en uitwisselen.

Onze eigen ervaringen met artsen maakt mij terughoudend in mijn overgave aan hun wijsheid. Hun inzet is buiten kijf. Hun medische kennis is vaak niet veel ruimer dan hun specifieke vakgebied. En voor de ontwikkeling van andere kwaliteiten lijkt heel weinig ruimte te zijn. Met wat ik nu weet en vermoed van alleen al Gerda's dossier, denk ik dat er meer mensen (over)lijden aan de gevolgen van een gebrekkige communicatie dan aan aan gebrekkige medische handelingen. Terwijl communicatie VEEL goedkoper is dan medicatie!