Artsencommunicatie

Onze oude jonge arts in opleiding Dr. Wijnants komt onverwacht ook langs. Hij wil horen hoe het is verlopen na zijn verwijzing naar het Duffelse ziekenhuis, twee weken geleden toen Gerda ziek werd. Hij weet van niks en nadat we hem hebben bijgepraat komen we dus vanzelf op de steken die blijkbaar her en der gevallen zijn. De noodzaak van een betere communicatie ontkent hij niet, maar van hem mogen we niet veel verwachten blijkt wel. En dat artsen elkaar gewoon even opbellen is in ieder geval te veel gevraagd. Dat hadden we bij Beck ook al geconstateerd.

Volgens mij heeft elke patiënt een onstilbare behoefte aan duidelijkheid.
Het blijkt hier standaard om na elke chemoweek een brief voor de huisarts mee te krijgen. Maar dat gebeurde tweemaal niet. Toen de bloeduitslagen evenmmin aankwamen in Leuven ontstond een potentiëel gevaarlijke situatie. Dr. Wijnants erkende dat toch wel, hij zou de assistenten er op wijzen... Symptoombestrijding is het enige dat ze hier leren ze nietwaar? Ook aan dovemansoren is ons advies om het behandelingsprotocol vooraf zwart op wit aan de patiënt te geven. Dan kan de centrale figuur die cruciale behandeling mee bewaken. De niet-standaard situatie van Gerda lijkt ook een risicofactor in de behandeling. Een zeldzame kanker die op z’n Nederlands is aangepakt, daar zijn ze hier niet op bedacht, merken we steeds meer. Beide gegevens worden als verontschuldiging en bijna-beschuldiging te pas en te onpas in het gesprek gebracht. En we merken dat dingen niet gaan zoals wij dat begrepen. Na drie keer chemo zou een scan volgen. Maar dat is stilletjes niet gebeurd. Wij zijn ook ingedut door de fabrieksmatige routine. Alles verloopt hier volgens vaste onverklaarde standaarden. Ik neem dan aan dat dat een bepaalde controle en zekerheid weerspiegelt. Dom.