Dit slikken we niet meer

We hebben ons goed voorbereid op de laatste ronde. Een loodzware tas vol proviand staat naast het bed om de misselijkheid te bezweren. Blijven eten, is het devies en dan liefst iets dat gezond en smakelijk is. Het ziekenhuiseten roept al Gerda’s walging op. Het is deels de conditionering van de chemo die daarop wordt geprojecteerd, maar helaas ook deels het eten zelf. Ik zit er volkomen nuchter naast, ben niet speciaal kieskeurig, maar krijg het laffe spul ook niet weg. Vaag kapotgekookt spul onder een sausje dat ondanks de velvorming is afgekoeld tot een soort ondefinieerbaar snot. Het vormloze gele hoopje ernaast gaat door voor puree. Het geheel wordt in stijl neergesmeten door een dragonder. Maar vanaf vandaag is zij met haar eten in de ban. Ze komt er niet meer in.