Deze morgen begon ik me al behoorlijk een sloof te voelen. Ik vind het best een opgave om met de voeten op de grond boven de materie te blijven uitsteken. Gisteravond liet ik me er bij zitten. Gewoon even voor de TV ontspannen, veel meer had ik niet meer in huis. Voor de hypnosedoos was het in no time weer te laat voor de rest. Dus kleurt de bijbehorende verwaarlozing de volgende ochtend in met vieze vuile kleuren. Een frisse start is onhaalbaar, hoe krijg ik mezelf op een pretttige manier in het gareel en de zaken voor elkaar? Gelukkig heb ik vandaag Gerda's afspraak bij de Shiatsu overgenomen, nu zij daarvoor zelf te ziek is. De dame daar duwt me mijn lijf weer in, op de manier waarop het oorspronkelijk bedoeld is. Heerlijk. Thuis staat Gerda ondertussen onder douche. Een goed teken; dan is ze niet misselijk. Ik ga ondertussen maar even hiernaast de mail checken en meteen dit blogje doen.
Terwijl de kachel de kou wegstookt, speelt op YouTube het countrygroepje ValsPlat, met Izak Boom en consorten. Gepromoot dor mijn broer Geert, die deze vidootjes schoot en nu rondmailt. Bijzonder muzikaal. Maar de teksten - hoe knap ook - deprimeren me. Gecultiveerde kleinheid. Zelf noemen ze het milde ironie. "Mij zie je nooit meer terug." Wat doe je hier dan nog? Grootheidsschroom heet dat tegenwoordig. Ach, ze hebben woord gehouden lees ik net via de site van Izak. Ze hebben zichzelf net opgeheven.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten