De beste wensen!

oudejaarsgedachten

Het jaar is bijna voorbij. En het was geen makkelijk jaar. Het begon met een 'extra chemo' voor Gerda. Voor de zekerheid. Toen we dat achter de rug hadden leek zij beter, leek alles beter. Dat voorjaar was ik erg uitgeput, maar na een heerlijke zomervakantie leken we alle ellende achter ons te kunnen laten en toch aan het nieuwe leven samen beginnen hier in Rumst. Geleidelijk aan met kleine stapjes orde, structuur en regelmaat terugbrengen in ons zo omgewoelde bestaan.

Maar die illusie ging in oktober alweer wreed aan gort, na een argeloos onderzoekje. Over de postoperatieve restpijn bij Gerda's borstbeen. De foto's ervan onthulden verdachte bobbeltjes op het longvlies. Nieuw? Gevaarlijk? Het vonnis hoorden we een week later, na de meest zenuwslopende wachtkamerscenes die ik ooit heb doorstaan. De arts die ons met één woord uit onze onzekerheid kon verlossen, liet ons 'rustig' uren wachten. Af en toe wandelde hij langs met wat dossiers. Toen hij eindelijk tijd nam om ons in te lichten, was ik zo gespannen als een pianosnaar. Het oordeel was verpletterend. De cellen op de scan waren inderdaan weer "actief". Ik had toch minimaal gerekend op een levensverwachting van vijf jaar, zei ik nog. Nou, maak daar maar 'een paar jaar' corrigeerde de arts. En nogmaals chemo had ook geen zin. Ze konden ons weinig bieden zeiden ze en terwijl ik huilend een grimmige Gerda omhelsde maakten ze dat ze wegkwamen.

Ik ben ontzettend verslagen geweest door dit doodvonnis. Gelukkig hebben we nu een goede manier gevonden om om te gaan met de nieuwe situatie. Een heilzame vertrouwenwekkende aanpak. Lees haar aanpak maar op haar eigen blog. Ik ga de onderbouwing volgend jaar (haha) wel even haarfijn uit de doeken doen. Maar als iets Gerda geneest is het wel deze aanpak. Wacht mijn betoog maar af. Het is een hypothese die we graag bewezen zien. In het volle besef dat Gerda's leven letterlijk de inzet vormt. Klinkt stoer, maar deze schijnbare moed is natuurlijk gewoon een gebrek aan opties. Nu ik alle verplichting voor dit jaar heb afgerond kan ik met Gerda in mijn armen constateren dat we er nu beter voor lijken te staan dan een jaar geleden. We voelen ons goed in de heilzame rust tussen Kerst en Oudjaar.

Ik weet dat ik me -alweer- vreselijk kan vergissen. In het ziekenhuis zijn we sinds oktober niet teruggeweest. Een gezonde beslissing, zeker voor de korte termijn. Je wordt letterlijk niet goed van de manier waarop je daar meteen wordt gereduceerd tot een geval. En de stress die die afhankelijkheid met zich meebrengt... Gerda volgt het regime tot ergens in maart/april. Dan laten we een scan maken en weten we wat het heeft opgeleverd.

Gerda heeft ondertussen haar leven ferm in eigen hand genomen. Letterlijk en figuurlijk. Niet alleen door het ontgiftings- en voedingsregime, maar op alle terreinen. Eén van de veranderingen die hier uit voortvloeit is dat we hier weg gaan. Gerda beseft dat ze nooit zelf heeft gekozen voor deze plek. En dat ze hier bleef uit plicht naar de kinderen. Zodra ze dat bewust werd, wilde ze weg. Zelf kiezen. En gisteren hebben we samen op de fiets Antwerpen verkend. En we hebben veel zin om alles hier in Rumst te verkopen en in Antwerpen opnieuw te beginnen. Nu echt samen als maatjes. Cool!

Ik weet dat mijn leven elk moment weer als een draadje kan knappen. Maar dat jaagt me geen schrik meer aan. Ik voel me rijk en bevoorrecht dat ik in deze film zit. Ik ben blij.

Aandacht

Van Garrie leerde ik het begrip 'vrije aandacht'. Dat is alle aandacht en concentratie die niet wordt opge-eist door neurosen, problemen, verplichtingen en andere vormen van emotionele mentale of concrete gebondenheid. Veel mensen hebben een schrijnend tekort aan vrije aandacht. Ze leven niet in vrijheid, maar worden geleefd. Ik heb dat tegenwoordig ook meer dan me lief is. Ik ben nu wel weer enigszins 'gewend' aan de nieuwe dynamiek die hier is ontstaan na het slechte nieuws over Gerda's conditie. Voor zover je kunt wennen aan de sluipende doodsbedreiging van kanker natuurlijk. Haar gezondheid staat centraal in ons leven hier. Zij heeft zich nu weer volledig gecommiteerd aan haar genezing met mijn onvoorwaardelijke instemming en steun.

Voor mij betekent dat weer een nieuwe rol. Vorig jaar moest ik voor mijn gevoel onverhoeds ons wereldje redden van de ramp die plaatsvond. Crisismanagement, dus geen enkele ruimte voor getwijfel of geneuzel, maar doortastend knopen doorhakken. Deze keer is het anders. Oppervlakkig gezien is hier nu niets aan de hand. Maar al Gerda's aandacht gaat nu naar het terugveroveren van haar eigen leven. Naast haar moet ik ondertussen uitvinden hoe ik de situatie er omheen gezond en in orde hou. Zonder daarbij mezelf tekort te doen. Vorig jaar ging het over het managen van de gegeven situatie, nu wordt het meer regisseren en... leiden. Dat is een uitdaging voor gevorderden. Het lijkt erop dat het universum me liefdevol steunt om al mijn achterstallige ontwikkeling in te lopen. :-)

Vannacht had ik daarover een droom. Ik keek in de directeurskamer en zag dat deze al heel lang geleden leeg was achtergelaten. Geen spoor van leven in die ruimte. Ik kon zo in die stoel gaan zitten. Maar twijfel slaat toe. Dat is niet mijn natuurlijke plaats. Het is zeker niet mijn thuisplekje. Maar waar is die ander dan? Mijn geroep levert slechts een mistige stilte op. En het lukt me ook al stuntelend niet om door de deur te komen.

Hoopvol

Vandaag zijn we om vijf uur opgestaan om Gerda tijdig op de trein naar Duitsland te krijgen. Verwachtingsvol verdween ze uit beeld. Hoe het ook uit gaat pakken, deze week is een verrijkende ervaring voor Ger. Deze reis is helemaal alleen en enkel voor haarzelf. En dat is te lang geleden. Terwijl Gerda Duitsland binnenreed brak hier symbolisch de zon door tijdens een regenbui. Met een prachtige regenboog tot gevolg. Een mooi symbool voor de hoop die we koesteren en voeden.

Het pad van de cavia

Wat is nu de juiste houding als je met zo iets schokkends te maken krijgt? Vluchten, vechten of verstijfd je lot afwachten? Als ik Boeddah mag geloven maakt het in wezen uiteindelijk allemaal niks uit. De alomtegenwoordige goddelijkheid vervult ons toch wel. Dan zegt het gemakzuchtige deel in mij: "Nou. dan laat ik God's water lekker over Gods akker lopen." Zoals de cavia zonder met de ogen te knipperen zijn leventje uitzit, als een vriendelijk behaarde plant... Hm. Ben ik daarvoor geboren? Of moet ik toch in beweging komen en iets toevoegen aan wat zich ontvouwt? Vanuit het goddelijk perspectief ziet alles er goed uit. Maar vanuit mijn individuele standpunt krijg ik een heel ander gevoel. Dan bekruipt me angst en spanning. Wat een grap allemaal.

Aan de slag

Direct na het onthutsende nieuws vorige week besloot ik er eerst een tijdje niet te veel over te denken. Ik wist dat mijn lichaam, mijn geest, mijn systeem zeg maar, de klap moest verwerken en dat mijn denktrein er anders vandoor zou gaan zonder hen mee te nemen. Dat was een goed besluit. Weten dat de rust en nieuwe argeloosheid van deze zomer voorgoed verdwenen is, zonder het meteen te vervangen door een of andere opvatting of besluit. Ik ben zo blij met Gerda. Ons samenzijn is van een onnoembare simpelheid waar ik volledig aan verslingerd ben. Het gaat letterlijk nergens over. Die luxe wordt nu bedreigd. En ik wil een manier hebben om deze verandering goed te hanteren.

Dit weekend las ik het boek 'Overgave en strijd' van de wereldberoemde bewustzijnsfilosoof Ken Wilber. Tien dagen na zijn huwelijk bleek zijn toen 36-jarige lief borstkanker te hebben. Ze is zo'n vijf jaar later overleden. Ik heb het boek van 500 pagina's deze zaterdag en zondag doorgewerkt, gefocusd op EEN brandende vraag; Wisten zij oplossingen, die ons verder helpen? Het antwoord is Nee. Wilber geldt als een briljante denker. Zijn mentale constructies torenen misschien ver boven de mijne uit, op dit onderwerp is hij mij helaas niet de baas. Ik zie een jong getrouwd stel - al filosoferend en de verlichting zoekend - de kanker bestrijden, zonder enig benul van wat het in wezen is. En de strijd en elkaar verliezend. Hartverscheurend, maar weinig verhelderend. Jammer. Nu moet ik toch zelf een eigen werkhypothese formuleren. En toetsen aan onze werkelijkheid. Met als belangrijkste inzet Gerda's conditie. Aan mijn muur hangt een opmerking aan mijzelf: "Probeer de werkelijkheid niet te slim af te zijn." Dit is niet het moment om een nieuwe illusie te scheppen. Met nieuwe vage verhalen gaan we meteen de mist in. Maar men zegt ook dat niets zo praktisch is als een goede theorie. Dus ik zal me moeten uitspreken over wat er volgens mij aan de hand is. Het weekje wennen is voorbij. Ik moet ermee aan de slag.

En dan...

De klap komt hard aan. Maar geest en lichaam kiezen ieder meteen een eigen overlevingstraject. Het leven gaat door... Af en toe reduceert de dagelijks gang van zaken een levensbedreigende ziekte tot iets wat later komt. Eerst eten enzo. Zodra ik mijn gedachten op andere zaken richt, lijkt alles normaal. Op de achtergrond en onder de bewustzijnsdrempel is de invloed enorm. Alles ziet er anders uit. Alles krijgt een andere betekenis. Deze week zit vaak ik verdwaasd routine handelingen te doen. Een trieste imitatie van toegewijd werken. Het thuis dat we hier geleidelijk inrichten en op orde brengen is misschien weer een leeg vat voordat we ermee klaar zijn. 's Nachts in mijn dromen zoek ik naar antwoorden en ontsnappingsroutes uit deze situatie. En ik weet het gewoon niet. Alle oude antwoorden zijn niet meer voldoende. Mijn volledig blind vertrouwen wordt overwoekert door mijn rusteloze verlangen alles bewust te begrijpen. Wat er gebeurt met Gerda, met mij, met ons. Ik wil een duidelijke werkhypothese over wat ons te doen staat. Een werkscenario voor de komende jaren of maanden. Misschien zijn het alleen nieuwe illusies die ik creeer om de schijn van vrije keus en controle over de situatie terug te krijgen. Misschien is het een kans om te leren waar het werkelijk om gaat in dit leventje van ons. De tijd zal het leren. Ondertussen wordt het simpele dagelijkse bestaan heel intens beleefd. Vanuit het besef dat juist dit onnozele alledaagse gedoe onze grootste rijkdom vormt.

Het is terug

In het ziekenhuis kregen we donderdag te horen dat Gerda (hoogst waarschijnlijk) weer groeiende uitzaaiingen heeft op haar borstvlies. Veel eerder dan wie dan ook had kunnen voorzien. De tumor is blijkbaar agressief. Ik had onszelf vijf zorgeloze jaren beloofd, maar de arts sprak over 'een paar' jaar... Ik ben erg verdrietig. Mijn lichaam lamgeslagen en mijn brein verbijsterd. Alle logische verklaringen die ik had over kanker, van de klassieke medische tot de alternatieve lijken allemaal plotseling even ongeldig. Ik voel me met lege handen staan. en mijn hart huilt. Ik laat de gevoelens gaan en weet dat het hiermee niet eindigt.

Heb ik mijn handen wel vrij?

Betrokkenheid

"Tenzij je een emotie ervaart ben je niet in staat om hem te bevatten"
Daar staan we dan onze goede bedoelingen. 'Gebrek aan betrokkenheid' blijkt een normale menselijke eigenschap.
Hoe zet je deze wetenschappelijke kennis handig in? Ik begin wel ideeën te krijgen. In ieder geval onderschrijft dit mijn stelling dat je een probleem moet VOELEN om er echt iets voor over te hebben om het op te lossen. "Make this pain go away.."

bron: VPRO

A Little Help From My Friends

Joe Cocker - A Little Help From My Friends (1968)

Sinds een paar dagen heb ik dit oude liedje in mijn hoofd. Uit 1968 alweer zag ik net. Dus heb ik het uiteindelijk gedownload en zo kwam ik ook deze opname tegen. Nog steeds kan ik er kippenvel van krijgen. Ik geloofde onvoorwaardelijk in de boodschap uit die tijd. En voor wat ik er nu van terugzie, Joe Cocker ook.

Slecht geheugen

Ik dank mijn goede humeur aan mijn slechte geheugen. Waar ik deze grap het eerst hoorde weet ik niet meer, maar ik gebruik hem vrij vaak. In ieder geval schrik ik ervan hoeveel ik ben vergeten in die paar weken dat ik mijn werk heb losgelaten. Ik was bestaande klussen volledig vergeten, kom allerlei zaken niet meer vinden of wist niet meer hoe ik het deed. Ben ik echt zó vergeetachtig? Of wordt mijn grap werkelijkheid, omdat het universum elke wens steunt? Gelukkig lijdt mijn humeur er (nog) niet onder. ;-)

Kleine stapjes

Het is een wereld van verschil met vorig jaar om deze tijd. Nu heb ik weer alle aandacht voor hoe ik mijn zaakje wil regelen. Met meer dan een jaar achterstand in organisatie en het verwerkelijken van mijn ideeën over (samen-)werken.
Er is veel op te ruimen en te structureren. Het voelt alsof ik zonder stevige basis werk. Zowel mijn bureau als mijn virtuele desktop liggne vol met zaken die om aandacht en een vaste vindplaats vragen. Dus het gaat hier papiertje voor papiertje. Zolang ik me niet laat opjagen vind ik het prima...

En weer een maand!

zicht

Amper begonnen en de berg lijkt alleen maar groter te worden. Missschien omdat ik me niet meer wil laten regeren door het werk of omdat alle voorlopige oplossingen van vorig jaar nu als onoverkomelijke obstakels om me heen verzameld zijn. Met geduld en volharding schijn je ver te kunnen komen. En natuurlijk Rust, Reinheid en Regelmaat.
Dus uitgebreid bloggen schuif ik weer lekker op... Tot alles weer loopt en ik dus rustig kan gaan zitten. ;-)

een maand later...

Het is alweer een maand geleden dat ik iets van mij liet merken. Hoog tijd om de draad van het 'normale' leven weer op te pakken. Geschiedschrijving, ook mijn eigen kleine persoonlijke, is altijd een noodgedwongen geschiedvervalsing. Het is simpelweg onmogelijk alles wat er gebeurt te registreren. En elke selectie is een versimpeling. Ik zal toch proberen een bruikbare indruk te geven van wat ik heb meegemaakt.

De laatste loodjes

Morgen willen Gerda en ik twee weken weg zijn. Op vakantie Frankrijk in. Richting Nantes. Maar eerst moet ik nog door een berg administratie heen. De laatste loodjes...

Levend huis

De vakantievierende kids kwartetten in de bibliotheek, zoals mijn kamer nu heet, tussen de voorkamer waar ik werk en de keuken aan de achterzijde. Het zijn dit soort scenes die mijn huis tot leven brengen. En zorgen dat ik me hier steeds meer op mijn gemak ga voelen.

Natuurlijk contact

Een uurtje met z'n allen verbinding maken met Moedertje Aarde en al onze eigen hartewensen, dat is het plan van deze club. Gerda en ik gaan het wel twee weken lang doen. Heerlijk!

Groepsfoto

Wat zijn de Wilmsjes zonder hun hond? Dus Shiba moest er ook bij toen we een historische familiefoto wilden trekken. (Voor de Hollanders: Vlamingen trekken foto's. ) Kijk op de blog van Gerda of ze er op gekomen is...

GERDA

Gisteren hebben we gevierd dat het een heel jaar geleden is dat Gerda in het ziekenhuis lag. Nu staat ze weer gezond en wel in het volle leven. En tot mijn geluk naast mij.

Regen

Het is volop zomer 'nieuwe stijl'. De voorspelling dat het klimaat heftiger wordt is nu realiteit. Na een absurd warm voorjaar is het nu weer veel te nat. Extreem heftige regenbuien teisteren ons. Kamperen en barbequen zijn maar twee voorbeelden van zomerse zaken die zo hun eenvoud verliezen. Zouden we hier aan kunnen wennen?

Multinational

Geleidelijk aan begin ik te accepteren dat ik geen éénmanszaak meer heb maar eerder een multinationale holding. Naast het vertrouwde ZICHT ben ik ook verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van de Huizingalaan en naar steeds duidelijker wordt voor mijn Belgische vestiging in Rumst. Dat vraagt van mij dat ik ontwikkel van éénpitter tot een directeur. Een die wel richting geeft, maar verder vooral zo veel mogelijk delegeert. In de Huizingalaan is Rosa nu zaakwaarnemer. Zij gaat daar een jaar wonen met twee "Broerscollega's" en ik logeer daar af en toe. Dat voelt al een stuk rustiger en de eerse tekenen suggereren dat het ook gaat werken. Ondertussen moet ik ZICHT opnieuw uitvinden, zoals elk jaar en daarnaast in samenwerking met Gerda - als directeur gezelligheid - een goed gestructureerd huishouden opzetten in Rumst. Bart heeft gisteren zijn Diploma (A Attest heet dat hier) gekregen en begint na de vakantie (in oktober pas) als student in Leuven. Dus zal hier een nieuw evenwicht ontstaan. Ger en ik hebben tenminste wat te bespreken in de vakantie. ;-)

Zelfbeheersing

Vandaag las ik in de krant dat de jeugd van tegenwoordig zich zeer bewust is van de dreigende klimaatverandering, maar dat ze vinden dat zij er niets aan hoeven doen. Dat moet de overheid maar regelen. Afval sorteren en de auto laten staan, dat is niks voor hen. Nu kan ik als oudere gaan klagen over de jeugd van tegenwoording, maar ik vermoed dat deze spagaat deel is van de natuur van elk mens. Zelfs van mij. ;-)
De psycholoog Piet Vroon beschreef decennia geleden al hoe ons verstand lijkt op een slordige stapel borden. De sprongsgewijze evolutionaire ontwikkeling van ons brein zadelt ons op met slecht samenwerkende onderdelen. De meest primitieve driften gaan altijd voor. Zelfs als wij met onze neo-cortex beredeneren dat dat erg ongunstig is.
Voor een gewoon mens is het lastig om 's avonds zo vroeg naar bed te gaan dat hij 's ochtends uitgeslapen en moeiteloos uit bed stapt. En het is onder de sociale druk van goedbedoelend gezelschap een stuk moeilijker om niet toe te geven aan de verleidelijke uitnodigingen, die ik had besloten te negeren. "Kom op joh, doe nou eens gezellig!" "Nou vooruit ééntje dan, om het af te leren."

Verstandig gedrag op elke schaal en termijn is dus geen natuurlijke zaak. En naarmate de tijdschaal of de omvang van het gevaar onze menselijke maat overschrijdt, is het makkelijker het gevaar te verdringen of te negeren. "Na ons de zondvloed." Zo overleef ik elke dag allerlei onheilstijdingen. Maar ondertussen denk ik er wel over na. Als onze ineffectieve manier van reageren eigen is aan de soort, even eigen als ons vermogen om slimme dingen te verzinnen, dan moeten we mischien een list verzinnen. Eéntje waarmee we onze eigen fatale gewoonten te slim af zijn. Hoe kiezen we in alle vrijheid voor een manier van leven die ons dwingt ons verstandiger te gedragen dan we zouden doen als we het per moment konden kiezen? Het is zoiets als de wekker zetten of af te spreken over een week te gaan sporten "omdat het zo goed voor me is". Je baalt er wel van, maar het helpt zeker. Het heil zal dus moeten komen van dwingende afspraken op collectief niveau. Die jongeren krijgen daarmee dus gewoon hun gelijk. Dus mail vanavond nog je volksvertegenwoordiger met jouw bestelling van een betere wereld. Ik zal ook eens een lijstje opstellen.

Vanwaar toch die stilte

Vandaag voor het eerst sinds tijden geen deadline of ander acute druk. De stapels werk om me heen zijn nu meer achterstallige organisatie en adminsitratie. Trage tijdbommetjes die nog wel een dagje extra uitstel verdragen. En dan zijn er, zoals jullie weten, allerlei zwaar verwaarloosde sociale en maatschappelijke behoeften. Voor de hunkerenden onder jullie alvast dit teken van leven. Ondanks de blogstilte ben ik er nog steeds. Mijn zwijgzaamheid kan eerlijk gezegd niet alleen worden geweten aan alle externe verplichtigen en verlangens. Ik ben nu toch ook al meer dan een jaar heel hard aan vakantie toe. Ik kom nog steeds amper aan mijzelf toe, alle hoge ambities ten spijt. Bloggen is ook aan zelfreflectie doen en je zelf laten zien. Maar dat kan ik alleen als ik engiszins buiten mijzelf kan treden of boven mijzelf uit kan stijgen. Dat lukt de laatste tijd niet meer zo. Maar vandaag laat ik mezelf wat gaan. Kleine taakjes, wat rekeningen doen enzo en wat freewheelen. Daar word ik weer wat meer mezelf van.

Bart spreekt.

Bart de oudste zoon van Gerda, (zie foto;-) is bezig met zijn eindexamen van de middelbare school. Daarbij hoort een eindwerk filosofie. Een mooie zin daar uit wil ik jullie niet onthouden:
...We zijn een diersoort geworden die poogt zichzelf te veredelen tot machine, tot een werktuig dat hij zelf heeft ontworpen. Maar dat is onmogelijk, creativiteit is onze troef, we zullen nooit de rekenkracht, de lineaire en objectieve gedachtegang of het geheugen van een computer hebben. Onze soort is groot geworden door verbanden te leggen en patronen te zien...

Locale coherentie

De term “locale coherentie” is uitgevonden door Kamran Nazeer, autist en auteur van “Daar komen de Gekken”. Autisten gebruiken ritmisch en stereotiep gedrag om een soort controle over de wereld te krijgen en daardoor een gevoel van rust en veiligheid. Maar volgens mij is "locale coherentie" geen exclusieve autistenstrategie, tenzij ik het zelf ook autist ben. Ik creëer ook eilanden van orde, waar ik alles op een rijtje heb. Zo’n apart stukje waar alles wel klopt. Een dergelijke isolatie beschermt me tegen de overvloed aan verstoringen die me anders van mijn werk of ontspanning afhouden. Dat is toch heel normaal? Voor mij in ieder geval wel. ;-) En ik dank Nazeer voor dit handige nieuwe begrip.

Zombie

Nog even de plaat voor de Politie afgemaakt. Maar ik had deze woensdag helemaal geen zin en dan zit ik zo tegen heug en meug piepkleine stapjes te maken. Te laat beginnen en dus veeel te laat klaar. Gerda snapt me als ik aan het eind van de avond als een verdwaasde zombie achter mijn bureau zit. Ik kijk als een door koplampen gehypnotiseerd konijn... Godszijdank morgen Hemelvaart. En dan mag ik uitslapen van mij.

Irritant

Ik maak het regelmatig mee, dat ik mensen (bijvoorbeeld mijn klanten) erger, doordat ik me buiten hun kaders blijf bewegen. Ik beschouw het maar als mijn lot en ik vergeef het mijzelf liefdevol. En daarmee iedereen die hetzelfde met mij doet. ;-) Dat is geloof ik wat men op Hawaï bedoelt met Oponopono.

Tijd om eh...

Het weekend is net begonnen, het is half zes geweest op deze vrijdagmiddag. Buiten klaart het op na een regenachtige dag. Een maximum van 16 graden is kleumerig, na zo'n subtropische aprilmaand. Zelf ben ik brak vandaag. De dubbele deadline die me heeft overvallen, hakt weer diep in mijn herstelprogramma en mijn conditie. Afgelopen donderdag moest ik mijn concept voor de nieuwe Douaneproceskaart presenteren aan de begeleidingsgroep. Vorige week had ik nog echt geen idee hoe ik alle gezamenlijk ontwikkelde inzichten moest gaan vormgeven. Pas na een blinde onzekere zoektocht kwam er iets heel anders uit dan ik dacht. Alle echte nieuwe oplossingen liggen nog ongezien verborgen in de donkere dalen der onwetendheid. En dat is soms een enge duisternis. Die ego-breker was blijkbaar weer nodig, helaas. Ondertussen belde TNO: Men herinnerde me vriendelijk aan de verstreken deadline van eind april. Waar de spullen bleven. Eind april? Ik heb toch duidelijk eind mei in mijn agenda staan! De "opsteker" kwam precies op het verkeerde moment. Goed, eerst de situatie overleven en dan evalueren... Maar ik wil het wel redden (karakterfoutje?) en dus heb ik keihard doorgewerkt. Een programmaeindpresentatie laat zich niet uitstellen door een ingehuurde zzp-er. En zo is de stress weer terug in mijn bestaan. Donderdag , gisteren, was mijn presentatie bij de Douane. Het was een groter succes dan ik had durven hopen. Mijn voorstel is met complimenten aanvaard en ik kan het gaan uitwerken voor de presentatie aan de interne opdrachtgever! Heerlijk!


Maar de tien congresposters voor TNO zijn nog niet af. Het vordert, maar om lekkere tekeningen te maken, moet ik me ook lekker voelen. Nu verraadt mijn brakheid zich in mijn werk. Het weekend is nu dus net begonnen, maar het bevochten uitstel tot maandagochtend 9.00 uur, heb ik nog hard nodig. Dus het weekend is eigenlijk ook alweer om. Als ik het haal, wacht alles wat is noodgedwongen weer voor me heb uitgeschoven. Affijn, genoeg geklaagd. Ik leef nog en er zijn er veel die dat niet meer kunnen zeggen. ;-)

Gewoon maandag?

Terwijl Nederland Koninginnedag viert, met mijn oude woonplaats Woudrichem op de ereplaats, is het hier in België een gewone werkdag. Ook ik wen me geleidelijk aan het werkritme. Vandaag nog niet echt, want we moesten weer naar Leuven. Donderdag heeft Gerda haar eerste tweemaandelijkse controle met glans doorstaan. Met als extra verrassing haar middenrif. Die zit weer gewoon op zijn plek! Sinds deze zomer ston hij in een soort bollig omhoog. Wat weer extra ademruimte kostte. Niemand wist hoe dat kwam en niemand weet waarom hij nu weer 'gewoon' is.
Maar mooi hoor. Ger en ik zijn dan dankbaar en blij. Wat we heerlijk hebben gevierd met een etentje.

Maar wat nog niet in orde is is de stekende pijn die ze plotseling kan hebben bij haar borstbeen. Bij een onverhoedse beweging of soms als ze zich omdraait in haar slaap. Ze heeft me wel eens wakker gegild door de gemene steek die dat geeft. Dat hebben de donderdag wel duidelijk gemaakt aan de geneesheren. Dus konden we deze maandag weer opdraven voor een vooral eindeloos wachten in wachtkamer A. Maar uiteindelijk kreeg Gerda de medische aandacht die het probleem verdient. Het lijkt er sterk op dat ons vermoeden klopt: Er lijkt een ijzerdraadje uit het borstbeen te steken dat misschien wel in een zenuwbaan steekt. Opereren is behoorlijk ingrijpend en een beetje een gok hoorden we. Voor het moment heeft Ger een flinke spuit verdovingsmiddel op de bewuste plek gekregen. Afwachten of dat voldoet...


Afgelopen zaterdag was leuker. Mijn nicht Suzan trouwde me haar Engelse liefde Dan. Ze hadden er een Engelse bruiloft in Amsterdam van gemaakt, dus moesten wij opdraven in respectievelijk ''Hats & heels" en "Jacket & tie". Toen Gerda van Suzan de mooie ruiker meekreeg die voorin de kerk stond, was het beeld compleet: We zien er zelf uit als een echt en gelukkig bruidspaar. Zo breng je mensen maar op ideeën... Het ziet er niet verkeerd uit, in ieder geval.

Fietsen

Met dit mooie weer fiets ik af en toe wat rond. Goed voor lichaam en geest. Zo leer ik de omgeving wat kennen. Godzijdank zijn er in de omgeving heel wat mooie plekjes. En soms is het net Nederland. Maar meestal is het hier erg België. ;-)

Weer in zicht

Ik heb me even gedeisd gehouden. Vooral noodgedwongen, ik was moe en een soort van gesloopt. Nu Gerda weer op de been is, stort ik zelf zo'n beetje in. Fysiek en mentaal. Dus ik moest rusten en heb dat braaf gedaan. Zolang de kinderen van Gerda Paasvakantie hadden, heb ik ook lekker uitgeslapen en zoveel mogelijk elke inspanning gemeden. Heerlijk, nuttig en noodzakelijk nietsdoen.



De vorige week heb ik eindelijk eindelijk mijn nieuwe woonst (Vlaams voor woning) wat in gebruik genomen. De boekenkast met hulp van 'vulhoutjes' op hun plek tegen de muur, en de vele dozen met boeken uitgepakt. De logeerkamer provisorisch bruikbaar gemaakt en overal opgeruimd en schoongemaakt.


Dat alles ook vanwege mijn verjaardag afgelopen zondag. Dan wil je toch een toonbaar huis hebben om je gasten te ontvangen. verrassend veel familie en vrienden vonden het de moeite waard om naar België af te reizen. Dat deed me veel deugd. Het was dus ook een echte 'house warming'. Opeens wordt het dan veel meer mijn plek. En we hadden historisch mooi weer. Kijk maar op de foto's.

Goed weekend

Met Gerda en haar dochter Annelien heb ik afgelopen weekend doorgebracht in een huisje op het Duistse Landalpark 'Sonnenberg' vlakbij Trier aan de Moezel. Het was een grote wens van Annelien om weer eens ''echt'' op vakantie te zijn. Ondanks dat het eerst saaier was dan in haar fantasie, hebben we toch een goed weekend gehad. Alleen mijn eigen conditie laat te wensen over. Gerda moest vanwege mijn rugpijn het hele eind rijden, terwijl ik op de achterbank lag. Zij begint weer echt de oude te worden. Zoals je op de foto kunt zien. Zelf zegt ze daarover: Ik voel me beter dan vorig jaar om deze tijd!

Deze donderdagnacht vergeten een pijnstiller te nemen. Tegen vier uur word ik wakker door een zeurend ongemak in mijn rug. Typisch zenuwpijn niet zozeer bewust pijnlijk, maar het voorkomt dat je ontspant. De zenuwen blijven koude signalen uitzenden: "Dit voelt niet goed, verander van houding". Maar er is geen vredige houding te vinden. Uiteindelijk sluimer ik weer in, op mijn rug liggend met de benen opgetrokken. Ik word moe wakker. Gerda is ondertussen vertrokken voor een confrontatie met de controlerend geneesheer. Zie haar blog. Na het ontbijt wandel ik naar de apotheek voor een hooikoortsspray. Ik moet de niesbuien voor zijn, anders is de lente niet te genieten. En ik heb meteen weer een uurtje gewandeld.
Morgen willen Gerda en ik Annelien en een vriendin meenemen naar een Landal Park bij Trier. Door Gerda's avontuur zijn al haar vakanties ook in het water gevallen. Maar dan moet ik drie uur in de auto zitten. Dus voor vertrek heb ik nog een preventieve ingreep bij de oestehopate geboekt. En verder moet ik veel bewegen. Het fietstochtje van gisteren miste ik bijna doordat ik een uur met Marjolein van Q search aan de lijn hing. Sommige projecten zuigen veel aandacht naar zich toe. Want ik beloof toch weer 'even' het een en ander in orde te brengen.

Pijn

Pijn is een universum, zonder woorden of geheugen, maar wee degene die erin verzeild raakt. Een uitgebreid onbeschrijfelijk scala aan martelingen wacht, van gemeen wreed tot slopend subtiel. Sinds vorige week maandag herinnerde elk moment van onachtzaamheid me waar ik was: In de pijn. De beknelde zenuwen, overspannen spieren en gekneusde pezen rond mijn heiligbeen voerden een symfonie van ongenoegen op in mijn lichaam. Ik wist niet hoe ik kon ontsnappen. Vorige week leken de eerste ingrepen van de ostheopaat erg heilzaam, maar de laatste dagen kon ik amper lopen en niet meer zitten, zelfs niet op mijn knielstoel. Ik werd er zo moe van dat ik het liefst met bewustzijnsvernauwing op mijn bed lag. Maar deze dinsdag om vijf uur had ik weer een afspraak bij de osteopaat. Om vier uur vertrok ik kalmpjes peddelend op de fiets naar Mechelen-Noord. In de auto zitten was geen optie meer. Bij de osteopate probeer ik mijn leed te verwoorden. Het blijkt dat nu de linkerzijde van mijn bekken volledig is verkrampt, als reactie op de vorige behandeling van de rechterkant. Dat schiet niet op. Na een uur duwen, trekken en masseren verliet ik het pand als een normaal lopend mens. Ik ben meteen een uur blijven lopen om te voorkomen dat alles weer scheef zou schieten. Toen teruggefietst. Jeukende ogen en niezen kondigen de lente aan. Ik vergeet ook elk jaar mijn allergie weer. Na het eten meteen weer ruim een uur gewandeld. Zo leer ik de omgeving nog beter kennen. Toen na een pijnstiller en een heet bad mijn bed in. Aan een stuk doorgeslapen. (Helaas uitzonderlijk). Na het ontbijt even achter de computer voor de mail en wat licht werk en zodra mijn rug piept weer naar buiten voor een flink ommetje. Zo lang ik maar in beweging blijf, komt het weer goed, beloof ik mijzelf. Ik ga zo weer een eindje fietsen.

Deuk

Deze maandagmorgen lijk ik met één blik uit het raam 500 euro armer geworden. Het zilverkleurige peugeootje dat ik in België heb gehuurd, vertoont een diepe deuk naast de rechterkoplamp. Ik neem nooit de extra verzekering, dus dit moet ik zelf betalen. De enige dader die ik kan verzinnen is een nachtelijke passant in de Varenstraat. De moddervlekken zitten er nog op. Vluchtmisdrijf heet dat. Gerda vindt het maar niks als ze dit leest. Het kan toch ook net zo goed in Nederland zijn gebeurd? Nou miet op mijn oprit en tijdens de visite bin mijn moeder zou ik zo'n klap zeker hebben gehoord op die stille zondagavond. Na mijn sessie met de Douanedeskundigen fotografeer ik maandagmiddag uitgebreid de deuk en doordenk ik alle mogelijke verklaringen op hun waarschijnlijkheid. Ik bespreek alle voors en tegens nog uitgebreid door de telefoon met Gerda, maar ik kom er niet uit. In de Varenstraat is geen spoor van een ongeluk te zien. Dus bel ik de verhuurder in Mechelen. Over die deuk. Dan blijkt dat ik de auto met deuk en al heb gehuurd! Hij zat er al in! Met enige goede wil kan ik het zelfs zien op de doorslag van mijn huurcontractje... Nou, ik heb me gelukkig zorgen gemaakt voor niks. Ik kan wel wat goed nieuws gebruiken. Dus lach je maar een deuk.

Dit wil ik

The Quiet Persistence of Everyday Leadership Possibly the most fundamental thing to remember about successful tempered radicals is that they know who they are and what is important to their sense of self. They realize that they have multiple selves, some aspects more enduring and "core" than others, and they are clear about the ways these core values or identities are at odds with the dominant culture. Enzovoort. Dat boek sla ik voorlopig over, maar de quote vind ik wel aantrekkelijk.

Mis je niets?

Volgens mij is iemand al maanden zijn auto kwijt. Of tenminste de sleutels. Want die liggen bij mij in de keuken in de Huizingalaan. Ik dacht dat ze van Andrea of Yannic waren, terwijl zij dachten dat ik ze lieten rondslingeren. Dus als jij je sleutels herkent, laat het even weten.

Bezit is zorg

Ik ben (te) weinig in de Huizingalaan om er echt goed voor te zorgen. Mijn beide huurders, Yannic en Andrea, zijn overdag vaak naar school. En sinds de buurtspeeltuin achter mijn huis is uitgebreid ten koste van het plantsoentje, hebben de kinderen een paadje gemaakt vanuit de speeltuin, door het struikgewas achter mijn schuur om naar mijn tuin. En ergens deze week hebben ze daar rondgehangen en wat ruiten ingegooid. Gelukkig heeft Andrea heel adequaat gereageerd toen de baksteen de keuken invloog. Dankzij haar weet ik welke kinderen het zijn en kan ik met hun ouders de zaak verzekeringstechnisch afhandelen. Maar het maakt me ook duidelijk dat het bijhouden van twee huizen op zo'n afstand meer werk is dan ik leuk vind.

Spagaat

Voor ik het weet is het alweer vrijdag. En ''al die dingen die ik nog wil doen'' moeten bijna allemaal nog worden gedaan. Toen ik afgelopen donderdag moe wakker werd op de zolder van de Huizingalaan drong het tot me door dat ik hoognodig weer voor mijzelf moet gaan zorgen. Dat zou eigenlijk deze zomer zijn begonnen, maar Gerda stak daar een tumor voor. Sindsdien heb ik alles opzij gezet om te redden wat me zo dierbaar is: Mijn lief. Vanuit mijn overlevingsstrategie schuw ik geen drastische maatregelen. Dus ik heb meteen het huis van haar buren gekocht dat toevallig net vrij kwam. Dat na veel gedoe gefinancieerd met een tophypotheek op mijn Utrechtse huis. Verbouwinkje erbij, inclusief de tegenslag. ''Ja'' gezegd toen Marieke vroeg of haar zoon bij mij op kamers zijn zelfstandigheid mocht oefenen, waardoor ik nu uiteindelijk twee huurders heb. En steeds Gerda bijstaan in haar strijd, terwijl we samen haar thuissituatie verzekerden tegen een dreigende verloedering. Door al die mantelzorg heb ik zelf wel een jas uitgedaan zoals dat heet. Ondertussen toch wat klusjes gedaan. Voor het geld, maar vooral voor de eigen pret en energie. Dit jaar, nu we het voorlopig hebben overleefd, ben ik weer blij 'ja' gaan zeggen tegen allerlei leuke klusjes, want dat is nu heel duidelijk: Ik geniet van mijn werk. De intense vermoeidheid waarmee ik in juli 2006 op vakantie ging is er al met al niet minder op geworden. Nu ik wat 'tot mijzelf' kom, begint dat zich te manifesteren. Ik merk dat ik obsceen moe ben. Een diep soort uitputting. Ik heb maanden mijzelf opzij gezet en kan nu protesten van mijn ego nog amper herkennen. Geen wonder dat ik dan door mijn rug ga. Deze ochtend met Gerda naar de Qi-gong geweest. Het pakt wel de latente spanning goed aan, dus ik zet mijn weerstand tegen het hoge huisvrouwengehalte opzij, tot ik het wat onder de knie heb. Vanmiddag gaat de ostheopate weer ingrijpen in mijn gekneusde onderrug. Maar vooral moet ik mijn eigen zelfbeeld weer wat helderder maken en duidelijker begrenzen. Ik ga de onvoorwaardelijke steun aan alles en iedereen wat minderen, want ik ben al leeg genoeg gelopen. En ik ga een elegantie oplossing vinden voor de België-Nederland spagaat waarin ik nog steeds zit. Want ik kan niet een volledig leven leven op twee plaatsen.

Trend

Woensdag was ik de hele dag tot 's avonds laat in Zeist bij het 'True Colours' gebeuren. Zo'n 100 jonge talenten uit de grote gevestigde bedrijven als Phillips, Siemens, Corus enzovoort waren bij elkaar om zich bewuster te worden van de onvervreemdbare waarde van hun eigen eigenheid. Een trendsettend event dus, want het zet uniciteit en intuïtie op de agenda van het traditionele bedrijfsleven. En gezien de opmerkingen die de sponsoren maken, de hoge managers die dit toestonden, zal dat voor sommige gevestigde belangen een schokkende wending worden. Zelfsturing is al een geaccepteerd concept. En nu kondigt zich de volgende stap aan: Het individu (nu nog even: de werknemer) ontwikkelt nu ook een eigen visie en zelfstandige ideeën over de inzet van zijn of haar talent. (Tussen haakjes: de mannen en vrouwstrijd blijkt inmiddels gestreden.) En zodra dat inzicht en die competentie op voldoende schaal is verspreid zal de grote logge structuur van corporate Nederland leeg achterblijven en realiseren de (net)werkende talenten de nieuwe economische orde door hun eigen passie te volgen. Die zal zich kenmerken door veel tijdelijke doelgerichte allianties. De kostbare overhead van starre statische organisaties, kantoren en leaseconstructies wordt dan geschiedenis. Zal ook veel file schelen!

Breekbaar

Ik ben niet echt in vorm. Of eigenlijk ben ik nogal breekbaar op dit moment.
Even naar zee - voor het eerst sinds de crisis acht maanden geleden uitbrak - een weekendje niks. En prompt ontspan ik net iets te veel. Zo ben ik zondag - op de bank met een boek - door m'n rug gegaan. Heel veel pijn tot ik maandagmiddag bij een ostheopaat op de behandeltafel lig. Ik zocht een chiropractor, die de boel recht kon zetten, maar dit was de eerste beschikbare hulp. Een ostheopaat grijpt zachter in, ook meer in de zachtere delen, zoals het bindweefsel. Ik heb liggen janken en rillen: alle spanning kwam er uit. En nu dinsdagochtend ben ik wakker geworden als een soort verbaasde breekbare glasfiguur. Op dit moment ben ik tot weinig in staat. Hoe ik er morgen dus bij zit is afwachten. De lekkende koepel in de keuken is vandaag voortvarend gerepareerd. Met succes zo lijkt het nu. En de keuken zelf is grondig schoongemaakt door poetshulp Kelly. Dus het zal wel weer de goede kant opgaan. Morgen zit ik in Zeist voor True Colours. Hopelijk iets minder bleek dan nu. ;-)

Minder

De extra uurtjes zondagsrust die we onszelf cadeau doen in het appartement blijken bij mij toch duur uit te vallen. Ontpannen zittend op de bank blijk ik door mijn onderrug te zakken. Was ik TE ontspannen? Te onoplettend even? De maandag begint ellendig met veel pijn. Ik voel me belazerd en ik weet niet door wie... Gelukkig kan ik vanmiddag bij een ostheopaat terecht. Nog nooit van gehoord, maar de druk bezette chiropractor bood het aan als alternatief. Misschien een geluk bij een ongeluk: Die schijnt ook weet te hebben van de wisselwerking tussen een ontregeld skelet en een ontregelde spijsvertering. Als het maar helpt. Ik voel me erg krakkemikkig. De driemaal gerepareerde dakkoepel in mijn keuken lekt ook weer. Niet leuk.

Niks

Niks om aan te denken. Niks om me zorgen over te maken. Niks om in de gaten te houden. Niks dat ik moet regelen. Niks dat ik niet moet vergeten. Niks dat nog moet gebeuren. Niks dat ik eigenlijk nog moet beginnen. Niks dat af moet. Niks dat ook nog moet gebeuren. Niks dat ik moet controleren. Niks dat moet. Niks.

Rust aan zee

Dit weekend - straks - worden we door de ouders van Ger meegenomen naar zee.
Om een punt te zetten achter de afgelopen periode. Alleen al met dit uitzicht voel ik hoe moe ik ben...
Dus tot iets later. Uitgewaaid en wel...

Rosa

Bij de ochtendmail zit een bericht van Rosa. Acht uur 's ochtends is zes uur 's avonds daar, mailt ze. Of ik dan kan bellen. Dan kan ze haar plannen bespreken. Dat laat een vader zich geen twee keer zeggen, maar ik moest toch nog tien keer bellen. Vodafone besloot steeds dat ik geen beltegoed had. Zelfs Anneloes gestoord. Toen ik Rosa eindelijk te pakken had, weet zij het aan het onweer daar. Soit. Ruim 20 minuten bijgepraat. Een beetje walkietalkie, want er zit net iets teveel vertraging tussen voor een natuurlijk gesprek. Maar ik ben weer bij. Ze heeft het daar erg naar haar zin, geld genoeg en zowaar een plan. Ze geniet erg van de ervaringen daar. Dat zijn voornamelijk feesten. Van werken gaat het niet komen, legt ze uit. Voor een enkele week vind je geen baantje, namelijk. Verder reikt de tijdshorizon daar blijkbaar niet. Deze week heeft ze het rustig. Het weekend daarna gaat ze met haar ''studievrienden'' Vera, Wessel en Suzan en Nello naar t Surfkamp, en daarna met het vliegtuig Australië over, noordwaards naar Cairns om Sophie daar te zien. Van daar met haar uit met zo'n ''hop-on hop-off busticket'' in stapjes weer zuidwaarts. Ergens middenin gaat ze nog met een zeilboot naar de Whitsunday's en met een jeep Frasier Island verkennen. Kortom de standaardtrip van de backpacker. Maar goed dat ze een goede rugzak als cadeau opgedrongen heeft gekregen. Anders had ze het met haar 'sex-in-the-city' rolkoffertje moeten doen. Naja, zoals Rosa dat zegt.

Eh...

Alleen in Utrecht, gisteren bespreking bij De Douane en vandaag kennisgemaakt met een nieuw Politieonderdeel. Die willen zichzelf en hun omgeving helder maken waarvoor ze staan en waarvoor ze dienen. Na het gesprek hebben we allemaal het gevoel: "Dat plaatje gaan we ergens in april maken." Door de regen terug met het Greenwheelsautootje. In de Huizingalaan is Touria aan het schoonmaken. Een leuke verrassing elkaar te zien. Ze is hoogzwanger van haar derde kind en ze vraagt of haar man het werk mag overnemen als zij het niet meer kan. Dus zo hard zijn deze inkomsten nodig denk ik dan. Maar graag, het is hard nodig met mijn twee adolescente huurders. Vannacht waren we allemaal thuis, maar ik heb geen contact gezocht. Het gevoel van ''thuis landen op je eigen veilige plekje'' verhoudt zich daar niet goed mee. Als er anderen, niet-intimi, door jouw teritorium waren, verdampt dat gevoel meteen. En die prijs vind ik wel hoog. Als ik dan zo door Nederland rij, zoals vandaag, helemaal het kleine ondernemertje, heb ik eigenlijk geen huis nodig. Een bed en internetaansluiting volstaat. Een hotelkamer bijvoorbeeld.

Gisteravond ben ik nog wel even naar de buurtvergadering geweest om de inmiddels vertrouwde gezichten nog een bij elkaar te zien. Fanatiek zal deze buurt niet snel worden, maar iedereen is vriendelijk. Ook daar vragen; "Ik dacht dat je verhuisd was?" Tja, ik weet het zelf ook niet zo goed meer. Mijn oerhollandse bedrijf draait lekker en in België begint het er op privégebied juist overzichtelijker uit te zien. Hoe krijg ik dat bij elkaar? Gelukkig is er nu internet. Als 'thuisondernemer' blijk ik -zoals ik hoopte en wenste- weer vooraan te zitten in wat een echte trend aan het worden is. Als je goed bent in je werk, begin je voor jezelf en kweek je een netwerk. En netwerken op zich evolueert ook naar een comfortabeler niveau. Dankzij internet die nu zijn volgende ontwikkelingsfase ingaat onder de titel web 2.0. Dus netwerken, contacten maken en onderhouden en je zelf presenteren en je werk verspreiden, je hoeft er de deur niet meer voor uit. Alleen groepsbesprekingen blijven onvermijdelijk. Meer voor het gevoel van eenheid en gezamenlijk belang. Gisteren kreeg ik een uitnodiging voor een lokaal ondernemersnetwerkje, per brief notabene. ;-)

De functionele inhoud kan allemaal digitaal. Ik ben begonnen voor al mijn opdrachten een wiki in te zetten. Daarop kunnen mijn klanten elk moment reageren en meewerken aan de duidelijkheid die ik hen verkoop. Ik laat voorlopig de boel zich zo geleidelijk verder ontwikkelen. Als Rosa over een paar maanden terug is, wil ze misschien hier wonen. Maar ik weet ook niet of dat wel een goed idee is. Komt tijd komt raad.

Utrecht

Voor mijn klus voor de Douane ben ik weer even in Utrecht. Goed geslapen en deze maandag goed gewerkt met de heren ambtenaren. Het werk is de grote lijnen in beeld te brengen. Sommige deelnemers hebben meer met de details, maar we vorderen gestaag. Morgen naar de Politie in Leusden voor een nieuwe klus. Rosa gebeld. De verbinding was slecht, maar met haar gaat het goed. Nu boodschapppen doen, want goed eten is erg essentieel momenteel.

Op zoek naar orde

Nu Gerda zeer geleidelijk aan krachten verzamelt, (ze moet nog wel vaak het hoofd in de schoot leggen, ze ligt nu ook weer in bed, gisteren te veel gedaan) krijg ik meer ruimte voor hoe het met mij is. Dat is hard nodig, merk ik. Gisteren kwam ik ziek thuis van een verder prima klus in Nederland. Dat is al vaker gebeurd, merkt Gerda dan op, maar even vaak kom ik bijna dansend thuis. Ik weet dat ik erg psychosomatisch ben, mijn lichaam reageert sterk op wat ik meemaak en voel. Het is nog moeilijk de vinger te leggen op wat mij beweegt en vooral onderuit haalt. Ik weet het even niet meer. Mijn spijsvertering heeft het in ieder geval volledig laten afweten. Mede door onze focus op gezond eten? Van een dagje niet eten en een nacht extreem vroeg naar bed knap ik al enorm op. In mijn dromen blijf ik dan op doorzoeken naar hoe het wel moet. Wat werkt wel?Met mijn gezondheid, maar eigenlijk met de hele inrichting van mijn vers omgeschoffelde leven. De toestand in de wereld baart me ook zorgen. De V.S. die al is opgestoomd naar Iran voor een mogelijk volgende brandstofoorlog, terwijl de klimaatveranderingen verbijsterend en bedreigend snel doorzetten. Stoken =verzuipen, stond hier bondig in de krant.

Wat is dan een gezonde harmonieuze ordening die zich weet te verdedigen tegen alle denkbare vormen van ellende? Die vraag doordrenkt niet alleen mijn dagelijkse bewustzijn, maar duikt ook 's nacht op in mijn dromen. Goede heldere ingevingen stromen langs, te vaak zijn ze ook weer snel verdwenen en ben ik (letterlijk) niet wakker genoeg om ze vast te houden. Vannacht droomde ik over eerlijk afrekenen als gezond antwoord op zowel afgunstige hebberigheid als op goedbedoelde maar denigrerende vrijgevigheid. Het fijne ben ik vergeten, maar een goede afrekening laat geen sporen na en bevrijdt beide partijen van hun wederzijdse verplichtingen. Het maakt van de gedane zaken voltooid verleden tijd. Nergens resteren gevoelens van geëxploiteerd te zijn of beboet, gestraft of anderszins tekort gedaan. Geen resterende impuls van ''Ik pak je een andere keer wel terug.'' Verdere afrekening is niet nodig. Helemaal klaar.

Normaliseren

Dit weekend lijkt het normale leven weer een kans te maken. De verbouwing van de keuken is rond, op het schilderen na. Dus schoonmaken. Zaken op orde te brengen begint weer zinnig te worden. Er begint een soort rust terug te komen in mij. Dat was ik meer dan een half jaar volledig kwijt. Het vertrouwen dat je niet continue op je hoede moet zijn en alles in de gaten moet houden. Zaterdag bijvoorbeeld opeens uitgeslapen tot een uur of één. 't Is wat. Verder alleen een IKEA-kast voor Gerda in elkaar gezet. Zij wordt ook steeds meer de oude. Deze week is de eerste week sinds de chemo dat niet wéér een nieuwe ronde wacht. Wat voelt dat vrij! We beginnen ons met kleine stapjes in te stellen op een leven na de crisis. Deze maandag begint met een bericht van Rosa. Die heeft het helemaal naar haar zin, recht onder ons. Ik hoef me over haar gelukkig ook geen zorgen te maken. Dat leerde ik al toen zij nog op de crèche zat: Als je als vader overbodig bent, gaat het goed met je kind. Vanavond voor het eerst in de nieuwe eetkeuken gegeten: verse vis, eigenhandig door Jelle gevangen en schoongemaakt. En door Gerda omgeotoverd in een lekker maaltje in de Römertopf notabene. (Die heeft jaaaren in mijn garage overwinterd.)

Oei, weekend in ZICHT

Today, August 22, 2006. the OpenSales.org team declared OpenSales.org site open for use by a limited and by invitation-only membership... Hm, dat dit soort contradicties door mij worden gelezen èn opgemerkt is een goed teken. Dan ben ik iets meer uitgeslapen dan de afgelopen tijd. Of zal ik zeggen ''minder uitgeput''. Want deze vrijdagochtend verlang ik al naar het weekend. Dan mag ik echt ff uitslapen. Heerlijk. Nu lopen vanaf de vroege ochtend de timmerlui weer door mijn huis. Ze komen met name de slordigheden herstellen van hun haastwerk twee weken geleden. Toen was hun sterkste motivatie om hard te werken het gegeven dat het eh.. vrijdag was. Dan willen die mannen om 4 uur naar huis en aan het weekend en het bier beginnen. Deze keer gaat de kwaliteit wel boven de snelheid, beslis ik als bouwheer.

Aan vakantie toe

Dat is wat ik voel. Ik ben moe. Niet van ''vandaag maar eens extra vroeg naar bed.'' Hoewel ik dat wel ga doen. Ook niet van 'het is me allemaal wat te veel.'', hoewel dat ook van toepassing is. Nee, meer van ''ik moet er even uitgebreid en langdurig helemaal tussenuit.'' Dat was afgelopen zomer al het geval, maar toen verrastte Gerda zichzelf en iedereen met haar project. Nu hebben we dat overleefd en komt er ZICHT op een normaler en regelmatiger bestaan. En prompt herinnert elke cel in mijn lichaam me aan dat oude voornemen: "Zullen we nu eventje ongebreideld niets doen en alleen maar genieten?'' Nou mij heb je.

Rusteloos

Gisteren is de aannemer niet komen opdagen. Dit weekend kunnen we dus niet schoonmaken. Hij komt nu maandag terwijl ik in Utrecht met de Douane aan het werk ben. Dus moet ik deze zaterdag heeeel precies uittekenen wat er nog moet gebeuren. De kinderen van Gerda hebben krokusvakantie. Wil ik ook. Dus na wat tobben en overleg met Gerda heb ik de aannemer gemaild dat hij donderdag moet komen. Kan ik rustig naar Nederland, zonder kans op vreemde verrassingen en heeft Gerda echt vakantie.

Ruister

Ik tast een beetje in het ruister de laatste dagen. Ik ben niet echt in de war of gestresst, maar het wil maar niet ordenen in en om mij. Het lijkt alsof er van alles om me heen dwarrelt. De echte ''overlevingsstrijd'' lijkt even gestreden, maar de echte vrede en rust laten op zich wachten. Gerda heeft tijd, rust en geduld nodig om op krachten te komen, de verbouwing sleept zich ook maar voort en alle ad hoc oplossingen van het laatste half jaar beginnen me geleidelijk aan op te breken. En nu begin ikzelf een beetje te mopperen en tegen te stribbelen. Ik wil rust, reinheid en regelmaat. Ik hoef het eigenlijk maar net iets langer vol te houden dan al dat gedoe om me heen. Dus even diep ademhalen, en glimlachend de dag in. Het is juist met van die kleine achteloze stapjes vooruit dat je de berg overkomt. Vandaag komt de aannemer voor een dorpel, putdeksel en hopelijk de buitenmuur. Dan mag maandag de schrijnwerker zijn fouten komen herstellen.

Losse eindjes

Ik wou jullie niet in verleiding brengen. Maar een belangrijk los eindje was het betalen van bijna 10.000,= euro aan de notaris. Het aankoopbedrag stond al anderhalve maand te wachten op zijn rekening, maar de registratierechten, notariskosten enzo moesten nog komen. Dus ik onbekommerd naar de notaris die me ter zitting op de zinsnede wees; ''De bedragen die bij akte betaald dienen te worden...'' Ik had natuurlijk vanzelf moeten snappen dat dat dus ook vooraf gestort had moeten zijn. Ik had het fijn gevonden als hij het iets eerder had gesuggereerd. Ik koop niet elke dag een huis. Afijn, ik maar niet gezaagd ( = gezeurd) over zijn begeleiding. Soit. De simpelste oplossing in dit internettijdperk bleek om in de auto te stappen, naar Breda te rijden en het Nederlandse postkantoor te ontdoen van 12.000,=, het maximum dat ze mee willen geven. Even na vijven lag het geld op de balie bij de notaris. Waarmee dat losse eindje is afgehecht. Toch maar eventje een fotootje van gemaakt... ;-)

Verkocht

Vandaag is dan eindelijk het verkoopcontract getekend. Nog wel wat losse eindjes, maar daar wen ik steeds meer aan. Jef en Clementine zijn erg opgelucht dat het dan toch eindelijk is doorgegaan. Clementine dei hieronder tekent, belde gisteren nog op: "Het gaat toch wel door!?" Nu, het is verkocht. Het is van mij.

Eindelijk dan toch!

Vandaag zijn ze dan toch gekomen, de schrijnwerkers en metsers en ander volvlaams werkvolk. Met het weekend in zicht gaan ze er volop tegenaan. Heerlijk als we straks in een schone keuken (in NL en B betekenis) kunnen zitten genieten. Nu leer ik al heel veel. Dat ondanks de ruwe stenebrekerij die er bij te pas komt, het succes vooral afhangt van de millimeterprecisie in visie, plannenmakerij, regie en uitvoering.

Sneeuwen

Snel naar buiten als de wereld heel even sneeuwwit is. Net als vroeger. Een paar uur later is het alweer weg. Voor altijd!?

Modderen

Na een heerlijke dag gisteren is het vandaag weer modderen. Ik zal het later allemaal uit de doeken doen. Nu ben ik blij dat ik weer on line ben en dus kan bellen en bloggen enzo. Maar door al het gedoe loop ik zo achter dat ik het nu even kort hou: Rosa is Godzijdank gezond en wel in Australië aangekomen. Dat is een zorg minder. En met Gerda gaat het vandaag ook erg goed hoor ik als ik we eindelijk weer kunnen bellen. Ook een heerlijk bericht. Dus nu wijd ik me in Utrecht met engelengeduld en taaie volharding aan het met muizenstapjes afwerken van allerlei dom en oorspronkelijk overbodig regelwerk. Het is verder wel gezegend en amen (het zij zo). Nu op de fiets naar het Postkantoor. De laatst keer, vlak voor oudjaar, heb ik daar uuuuren gezeten. Dus ik ben benieuwd...

Schrik

Als het goed is, treft Rosa vandaag haar laatste voorbereidingen voor haar reis naar Sydney in Australië. Door de toestand met Gerda kan ik daar veel minder zorg aan besteden dan ik zou willen. Ik ben een dag naar Urecht geweest en heb haar een dag hier ontboden, maar nu reageert ze niet op mail of telefoon. Ik spreek in op het antwoordapparaat van haar moederlijk huis. Loes belt terug: Rosa ligt met een heftige buikgriep op bed. Ik schrik me rot. Kotsen de wereldbol over, lijkt me een ondoenlijk begin van een nieuw leven. En de losse eindjes zijn nog steeds los. Maar de reis gaat toch door hoor ik. Loes heeft gelukkig met Rosa wel geregeld dat ze daar een talencursus te doen heeft, na de eerst week daar. En ik maak me ook zorgen over het virusje dat ik zo mee terug neem naar België. Precies als de weerstand van Gerda nihil is. Daar kijg ik nu stress van...

Achter de rug

Gisteren was het de laatste chemodag van Gerda in Leuven. Weer zo'n eindeloze trage saaie en vervelende toestand, ondanks onze focus op de rust en stilte. Het afscheid was al even feestelijk zoals de foto's tonen.



Het is nu vrijdag en Gerda ligt op bed. Zolang ze niets doet, lijkt de misselijkheid mee te vallen. Godzijdank is dit achter de rug.

Veelbelovend

Voordat ik Gerda ophaal van de chemo, laat ik nog even de hond uit.Vandaag voelt het leven veellbelovend. Een oneigenlijk lentegevoel versterkt dat. Als je er oog voor hebt is het hier ook prachtig (vooral voor DOVE mensen dan, het eeuwige verkeerslawaai drukt hier altijd op mij.) Een beetje van Gogh prentjes.

Eenmaal in Leuven tref ik Gerda in opvallend goede doen. Ondanks het bakje braaksel naast haar bed en een gebroken nacht. Ze wil zelfs op weg naar huis nog wat boodschappen doen. Die extra week rust heeft haar krachtiger gemaakt, merk ik. Zij zit nu op haar eigen plek ook te bloggen en daar zet ze de foto die ik net schoot: "Na de doorbraak". Heerlijk!

The final Chemo

Vandaag is Gerda dan toch eindelijk fit genoeg bevonden om aan haar laatste chemo te beginnen. Zoals hier gebruikelijk werd dat niet expliciet medegedeeld, maar werd het ons duidelijk door de binnenkomst van de verpleegster met het infuus. Later is de arts in opleiding het nog wel komen toelichten. Gerda is er nu beter aan toe dan vorige week en we zijn bijna blij dat het nu toch doorgaat. Dus duim voor haar (velen sturen haar al liefde weet ik, dank dank!).

Jelle is ondertussen met een griepvirusje thuisgekomen. In overleg met zijn vader hebben we afgesproken dat hij deze week daar bivakkeert tot de dreiging van besmetting voorbij is. Toen ik zelf aan het eind van de middag weer thuis was, gaf Bart aan ook keelpijn te hebben. Hij stelde zelf voor zijn broer te volgen in deze tijdelijke afzondering. Vanavond slaapt hij wel hier. Het is allemaal tijdelijk en te overzien. Als het daar bij blijft ben ik blij. (Nu ook hoor) Ondertussen blijkt mijn huis weer te zijn bezocht door werklieden. Onverwacht en onvoorbereid terwijl ik niet oplet. Maar er is weer licht in mijn keuken en het dak waterdicht. Morgen komt de schrijnwerker (NL=timmerman) om op te meten wat hij aan deuren installeert. Allemaal kleine stapjes naar meer rust en orde.

Prettige zondag

Zondag aan het ontbijt werd ik mobiel (peperduur) gebeld door Rosa. Ze was begonnen aan haar afscheidssaunasessie met de vrouwen uit mijn oude 'samenwoon'-constellatie: Mijn ex Loes, haar beste vriendin Janet en haar dochter Arja, die een soort zusje is voor Rosa. Nu bleek er een soort etentje achteraangeplakt. Arja's broer Elmer en zijn vader Garrie, de ex van Janet zouden ook van de partij zijn. Met mij als opvallend afwezige. Dus of ik ook zin had om te komen. Dat was wel een soort morele overval. Ik zie Rosa al jaren te weinig en zielsgraag. En nu krijg ik een uitnodiging die volstrekt niet in mijn dag past, maar me wel in mijn hart raakt. En oude patronen oproept. Ik heb het na ampele overweging vriendelijk moeten afwijzen, dus het is zonder mij genoegelijk doorgegaan hoorde ik later.

Toen vorig week duidelijk werd dat de chemo tenminste een week zou worden uitgesteld, concludeerden Gerda en ik dat we dan tenminste konden voldoen aan de uitnodiging van mijn schoonzus Ria om deze zondag op haar verjaarsfeestje te komen. Een mooie gelegenheid om veel verwaarloosde contacten aan te halen. En voor het eerst zijn Gerda's kinderen alle drie meegegaan. Het was supergezellig. Veel gefotografeerd met Ria's digitale kadootje. Dus die foto's staan elders.
Ik geniet me suf van wat ik vroeger meed: Die typische van der Velde sfeer. Het is heerlijk om tussen mijn broers aan tafel te zitten en mee te kletsen. Paul heeft natuurlijk veel gespeeld met zijn medemuzikanten. Bart heeft zowaar zijn debuutoptreden in het buitenland gedaan. Lekker een blues meegespeeld. In G geloof ik. :-) Herinnert me aan het eerste opterden van onze band. Dat was een set met telkens hetzelfde bluesnummer, maar ter variatie in een andere toonsoort. Blues in A gevolgd door blues in E enzovoort...

Doe volgende week donderdag even het licht uit.

Ik had al van dit initiatief gehoord van Gerda en we hebben al besloten mee te doen volgende week donderdag. Maar een mailtje van Marieke is een nuttig duwtje. Ik verspreid de uitnodiging graag. Ik ben erg nieuwsgierig naar de omvang van ons milieubewustzijn, of moet ik zeggen van onze keuzevrijheid? Dat kun je die avond zien via Google Earth. ;-)

Op 1 februari doen we ALLE LICHTEN UIT van 19u55 tot  20.00u !  Doen jullie ook mee??

Neem op 1 februari 2007 deel aan de grootste mobilisatie van de burgers tegen de klimaatsverandering !
Laat ons alle lichten doven, zodat de (politieke) besluitvormers beseffen dat er iets mis is. L'Alliance pour la Planète (groepering van milieuverenigingen) doet een oproep tot al de burgers ; "Gun de planeet 5 minuten rust" : iedereen wordt verzocht alle lichten te doven op 1 februari as, van 19u55 tot 20.00u.

Het gaat er niet om enkel die dag gedurende 5 minuten energie te besparen, maar wel om de aandacht van de burgers, de media en tevens de politieke besluitvormers te vestigen op de energieverspilling en op de noodzaak om dringend iets te ondernemen ! Gedurende 5 minuutjes zal de planeet kunnen uitrusten : dat duurt echt niet lang en het kost niets. En het zal de politici en kandidaten voor de parlementaire verkiezingenvan juni 2007 duidelijk maken dat de klimaatverandering een onderwerp uitmaakt dat weegt in het politiekedebat.

En waarom op 1 februari 2007? Omdat die dag in Parijs het nieuwe rapport van de klimatologische experten van de Verenigde Naties uitkomt. En dat gebeurt bij onze buren; wij kunnen dus onmogelijk deze kans laten voorbijgaan en moeten bijgevolg de schijnwerpers richten op de dringende aard van 's werelds klimatologische situatie. Als we allen deelnemen zal deze actie werkelijk een mediatieke én politieke invloed hebben, en dit enkele maanden vóór de verkiezingen ! Laat dit bericht zoveel mogelijk circuleren, stuur het zoveel mogelijk door, ook naar lokale politici; vermeld het in Newsletters, op je site....

Beduusd

Vandaag waren we er helemaal klaar voor. De laatste chemoronde, de finale consolidatie van Gerda's totale remissie. Via de inmiddels vertrouwde route binnendoor naar Leuven en als echte routiniers achterom meteen naar de vijfde verdieping, de chemofabriek in. Na de bloedafname en de obligate controle door een arts-assisistent in opleiding kwam het grote wachten. Deze keer duurde het vagevuur nog langer dan anders; Het was twee uur geweest toen een 'dokteres' ons uit onze sluimer rukte: De kritische bloedwaarde was te laag. Het beenmerg begint blijkbaar wat uitgeput te raken. Dat betekent dus onverrichterzake naar huis. Volgende week beter - of als dat niet zo is - misschien helemaal geen zesde chemo meer. Ik was er confuus van. Daar sta je dan opeens weer in de lift met een tas vol overbodige proviand. De horizon schuift opeens weer een eind naar achteren en de planning ligt weer in de prullemand. We zijn naar huis gereden en Gerda heeft aan haar vermoeidheid toegegeven en is lekker in bed gekropen tot Jelle de boerenkool op tafel had.

Wat me wel fascineerde vandaag, was dat Gerda in het ziekenhuis over haar nek ging. Puur en alleen door de geconditioneerde afkeer. Ze had immers nog niets binnengekregen. Het bewijst hoe sterk het lichaam reageert op ideeën en verwachtingen. Inmiddels is dat ook wetenschappelijk onderbouwd. Medische behandelingen werken beter als de patiënt er in gelooft. Placebo's werken, zelfs als je weet dat het een placebo is. Deze psychosomatische bijwerkingen worden bij de behandeling maar mondjesmaat aangewend om de genezing te vergemakkelijken. Van mij mag dat nog wel veel meer.

Wens ik teveel tegelijk?

Wens ik teveel tegelijk? In ieder geval is er een patroon gaande. Elk rustpunt in mijn bestaan, geeft me eventjes de ruimte om onder ogen te zien, wat ik allemaal nog heb liggen en wens te te doen. Wow! Wat is er nog veel te doen en wat doe ik dat graag!" denk ik dan bij mezelf. Zodra ik dat heb gedacht, word ik overvallen met nieuwe ontwikkelingen die alle ruimte in mijn agenda innemen. En dan alles tegelijk op een onhandig moment. Het zal aan mij liggen, dus daar wordt aan gewerkt... Optimisme waar realisme nodig is? Gerda maakt zich op voor haar laatste en definitieve chemoweek. Rosa maakt zich op voor haar wereldreis. De aannemer maakt zich op om de verbouwing te starten hier in de Varenstraat in Rumst. En ik maak me op om mijn werk weer op gang te krijgen. Donderdag begint een klus van de Douane, ik begin met een tekensessie over wat ze willen. Maar ik kan maar op één plek tegelijk zijn...

Vooral kleine bedrijven geven meer uit aan ontwikkeling

Vooral kleine bedrijven geven meer uit aan R&D (= Research and Development, ofwel Onderzoek en Ontwikkeling). Dit staat in de nieuwe editie van het Webmagazine van het Centraal Bureau voor de Statistiek. Volstrekt logisch, als je er even over denkt. Ondanks onze unieke originaliteit gedragen we ons exact volgens de natuurwetten. Zoals: "Wie niet sterk is moet slim zijn.

Als kleine ondernemer kun je het best de concurrentie aangaan door met iets nieuws te komen. Dan heb je je winst al lang binnen voordat de logge grootondernemingen uitvergaderd zijn. Fijn dat het nu ook statistisch is onderbouwd. Alle cliché's kloppen weer! Dus je weet nu waar je moet zijn voor iets nieuws. ;-)

2007 thema's

Ik ben de laatste dagen schijnbaar wat afwezig op mijn blog. Ik ben onderwater druk met het Aloha-project. Zodra de incubatie voorbij is en het embryonale idee voldoende voldragen, vertel ik er -heel graag- meer over. Het gaat over samenwerken en gezond zakendoen. Ofwel vriendschap en discipline. Nu ik me minder zorgen maak over Gerda heb ik weer ontzettend veel zin in van alles. Doseren is dus ook (weer en nog steeds) een terugkerend thema. Ger en ik zijn het over eens dat ik vergeleken bij haar wel meer extremen in mijn leven nodig heb. ''Himmelhoch jauchzend, zum tode betrübt'' zo citeerde mijn moeder Goethe al. Intensief leven is het voor mij. Heerlijk!

Blogtrouw

Elke dag aan de wereld laten weten wat ik doe. Zo gaat bloggen voelen. Verwachtingen (van mijn veronderstelde lezers) is sterk spul, merk ik.
De zaterdag is al bijna om. De boodchappen moeten nog en de tijd gaat dringen. Dus snel: Gisteren begon heel misselijk voor Gerda, maar eindelijk thuis na de chemo-marathon hadden we het toch weer goed samen. Haar kids zijn al de hele week bij hun vader, dus is er tijd en rust om samen te zijn. Dat voelt heel goed. Zo begint de zaterdag vredig. Zonder haast is hij ook in een oogwenk om. Terwijl het grijs buiten al donkert, moet ik snel het eten gaan scoren. Dus tot later!

Clare Graves

Als je alleen in blogs zoekt, ontdek je vanzelf wat er wel en wat er niet leeft onder de mensen. Dus heb ik daarvoor een link in mijn blogmenu, hier rechts, gezet. Ik zocht natuurlijk even op "Clare Graves" En dan vind ik weer leuks, zoals bijvoorbeeld Integral Options Cafe. Of vreemde soortgenoten als André Clements. Ik stuitte ook op de blog van Rob Smith . Ik citeer een stukje:

" Human development occurs in an irreversible and predictable set of stages that are reflected both in our psychology and our culture (and they bilaterally impact each other), with the stage progression as follows: Selfish, Traditional, Rational, Relativistic, and Integral. (One version is Clare Graves work, here.) "

Van alle invloeden die ik de afgelopen jaren absorbeerde is die van Clare Graves het grootst. Hij leverde mij het begripsapparaat waarmee ik opeens mijn waarnemingen kon duiden. Voortschrijdend inzicht is een dagelijks verschijnsel, zeker nu ik 'de jaren deze onderscheids' nader. Maar zelden is een nieuw inzicht zo langdurig en diepgaand als het verklaringsmodel van Graves. Alleen Saswitha's invloed is even verregaand. Onder de naam "Spiral Dynamics" is het gedachtengoed van Graves bekender geworden, maar die bewerking van zijn twee leerlingen heeft noch de eruditie noch de wezenlijke helderheid van het oorspronkelijke werk. Alles wat ik sindsdien leer, blijkt het model te verifiëren.

Het wordt tijd dat ik het wat overzichtelijker maak. Maar dat is een uitdaging van formaat. Juist omdat Graves zelf daar zelf ook niet aan toe kwam, geabsorbeerd door de enorme implcaties van zijn prachtige ontdekking. Goed, maar ik was bezig met de adminisitratie...

Organiseer

Heb je het al gemerkt? Voor een blog van beelddenker valt hier tegenwoordig weinig te zien. Mijn fototoestel is al weken zo spoorloos verdwenen, dat ik nu overweeg om in de uitverkoop een nieuwe te kopen. Ik haatte het apparaat al vanaf dat ik hem kocht. Het is een ontregelend traag apparaat. Van de leverancier de dozenschuiver MediaMarkt was ik ook meteen genezen. Ik koop graag een oplossing voor mijn problemen, maar als zo'n aanbieding gepaard gaat met allerlei nieuwe irritaties, ben ik wel een ervaring rijker maar toch niet echt blij. Ik heb nu een 'porgramma van eisen' opgesteld, maar ik moet hem nog wel terugvinden. Terwijl Gerda haar misselijkheid ligt teverdragen, ben ik ongestoord in mijn eigen 'bureel' aan de slag. Er is onnoemelijk veel te doen. Alleen het regelwerk al. Nog niets is echt optimaal geregeld. Drie tafels vol achterstallig papierwerk. Heerlijk, zolang ik me bij de concrete stapjes kan houden. Of het is eerlijker om te zeggen als ik dat zou kunnen. Soit.

Lekker werken

Terwijl Gerda als een plotseling verkreukeld vogeltje in haar nest ligt te bekomen van de "chemo nr. 5", ben ik lekker aan het werk. Eindelijk! Het is nog steeds ernstig achterstallig werk, maar toch... Zo lekker dat ik het ff blog. ;-)
Ik heb weer tijd en aandacht voor wat ik wil doen het komende jaar. Een nieuw jaar komt voor mij vaak vergezeld van een thema. Dat lijkt nu ook weer zo te zijn. Het gaat over samen-werking. Daarin heb ik nog veel te leren en het universum biedt de lessen dan ook in overvloed aan. Maar daarover op een beter moment.

Veel goeds

Veel goeds voor jou, voor mij, voor allemaal. Zoals je ook op dit blog ziet, begint het jaar met een achterstand op vrijwel elk denkbaar terrein. 2006 was iets te veel voor mij om bij te houden. Zelfs de sterke verhalen lopen achter. Ik ben nu net terug uit Leuven, waar Gerda chemo number five in ligt te nemen. Het is verbijsterend hoe saai zo'n vergiftiging is. We zijn inmiddels volledig geconditioneerd. We verwonderen ons niet meer over de fabrieksmatige routine. Ik word er zelf ook bijzonder mat van. Morgenochtend haal ik haar op en woensdagmiddag zal ik eindelijk geleidelijk hier allerlei karweitjes kunnen afwerken. De stapels post bijvoorbeeld. Vrijdag gaat ze weer een hele dag en na twee weken de zesde en laatste keer!