Normaliseren

Dit weekend lijkt het normale leven weer een kans te maken. De verbouwing van de keuken is rond, op het schilderen na. Dus schoonmaken. Zaken op orde te brengen begint weer zinnig te worden. Er begint een soort rust terug te komen in mij. Dat was ik meer dan een half jaar volledig kwijt. Het vertrouwen dat je niet continue op je hoede moet zijn en alles in de gaten moet houden. Zaterdag bijvoorbeeld opeens uitgeslapen tot een uur of één. 't Is wat. Verder alleen een IKEA-kast voor Gerda in elkaar gezet. Zij wordt ook steeds meer de oude. Deze week is de eerste week sinds de chemo dat niet wéér een nieuwe ronde wacht. Wat voelt dat vrij! We beginnen ons met kleine stapjes in te stellen op een leven na de crisis. Deze maandag begint met een bericht van Rosa. Die heeft het helemaal naar haar zin, recht onder ons. Ik hoef me over haar gelukkig ook geen zorgen te maken. Dat leerde ik al toen zij nog op de crèche zat: Als je als vader overbodig bent, gaat het goed met je kind. Vanavond voor het eerst in de nieuwe eetkeuken gegeten: verse vis, eigenhandig door Jelle gevangen en schoongemaakt. En door Gerda omgeotoverd in een lekker maaltje in de Römertopf notabene. (Die heeft jaaaren in mijn garage overwinterd.)

Oei, weekend in ZICHT

Today, August 22, 2006. the OpenSales.org team declared OpenSales.org site open for use by a limited and by invitation-only membership... Hm, dat dit soort contradicties door mij worden gelezen èn opgemerkt is een goed teken. Dan ben ik iets meer uitgeslapen dan de afgelopen tijd. Of zal ik zeggen ''minder uitgeput''. Want deze vrijdagochtend verlang ik al naar het weekend. Dan mag ik echt ff uitslapen. Heerlijk. Nu lopen vanaf de vroege ochtend de timmerlui weer door mijn huis. Ze komen met name de slordigheden herstellen van hun haastwerk twee weken geleden. Toen was hun sterkste motivatie om hard te werken het gegeven dat het eh.. vrijdag was. Dan willen die mannen om 4 uur naar huis en aan het weekend en het bier beginnen. Deze keer gaat de kwaliteit wel boven de snelheid, beslis ik als bouwheer.

Aan vakantie toe

Dat is wat ik voel. Ik ben moe. Niet van ''vandaag maar eens extra vroeg naar bed.'' Hoewel ik dat wel ga doen. Ook niet van 'het is me allemaal wat te veel.'', hoewel dat ook van toepassing is. Nee, meer van ''ik moet er even uitgebreid en langdurig helemaal tussenuit.'' Dat was afgelopen zomer al het geval, maar toen verrastte Gerda zichzelf en iedereen met haar project. Nu hebben we dat overleefd en komt er ZICHT op een normaler en regelmatiger bestaan. En prompt herinnert elke cel in mijn lichaam me aan dat oude voornemen: "Zullen we nu eventje ongebreideld niets doen en alleen maar genieten?'' Nou mij heb je.

Rusteloos

Gisteren is de aannemer niet komen opdagen. Dit weekend kunnen we dus niet schoonmaken. Hij komt nu maandag terwijl ik in Utrecht met de Douane aan het werk ben. Dus moet ik deze zaterdag heeeel precies uittekenen wat er nog moet gebeuren. De kinderen van Gerda hebben krokusvakantie. Wil ik ook. Dus na wat tobben en overleg met Gerda heb ik de aannemer gemaild dat hij donderdag moet komen. Kan ik rustig naar Nederland, zonder kans op vreemde verrassingen en heeft Gerda echt vakantie.

Ruister

Ik tast een beetje in het ruister de laatste dagen. Ik ben niet echt in de war of gestresst, maar het wil maar niet ordenen in en om mij. Het lijkt alsof er van alles om me heen dwarrelt. De echte ''overlevingsstrijd'' lijkt even gestreden, maar de echte vrede en rust laten op zich wachten. Gerda heeft tijd, rust en geduld nodig om op krachten te komen, de verbouwing sleept zich ook maar voort en alle ad hoc oplossingen van het laatste half jaar beginnen me geleidelijk aan op te breken. En nu begin ikzelf een beetje te mopperen en tegen te stribbelen. Ik wil rust, reinheid en regelmaat. Ik hoef het eigenlijk maar net iets langer vol te houden dan al dat gedoe om me heen. Dus even diep ademhalen, en glimlachend de dag in. Het is juist met van die kleine achteloze stapjes vooruit dat je de berg overkomt. Vandaag komt de aannemer voor een dorpel, putdeksel en hopelijk de buitenmuur. Dan mag maandag de schrijnwerker zijn fouten komen herstellen.

Losse eindjes

Ik wou jullie niet in verleiding brengen. Maar een belangrijk los eindje was het betalen van bijna 10.000,= euro aan de notaris. Het aankoopbedrag stond al anderhalve maand te wachten op zijn rekening, maar de registratierechten, notariskosten enzo moesten nog komen. Dus ik onbekommerd naar de notaris die me ter zitting op de zinsnede wees; ''De bedragen die bij akte betaald dienen te worden...'' Ik had natuurlijk vanzelf moeten snappen dat dat dus ook vooraf gestort had moeten zijn. Ik had het fijn gevonden als hij het iets eerder had gesuggereerd. Ik koop niet elke dag een huis. Afijn, ik maar niet gezaagd ( = gezeurd) over zijn begeleiding. Soit. De simpelste oplossing in dit internettijdperk bleek om in de auto te stappen, naar Breda te rijden en het Nederlandse postkantoor te ontdoen van 12.000,=, het maximum dat ze mee willen geven. Even na vijven lag het geld op de balie bij de notaris. Waarmee dat losse eindje is afgehecht. Toch maar eventje een fotootje van gemaakt... ;-)

Verkocht

Vandaag is dan eindelijk het verkoopcontract getekend. Nog wel wat losse eindjes, maar daar wen ik steeds meer aan. Jef en Clementine zijn erg opgelucht dat het dan toch eindelijk is doorgegaan. Clementine dei hieronder tekent, belde gisteren nog op: "Het gaat toch wel door!?" Nu, het is verkocht. Het is van mij.

Eindelijk dan toch!

Vandaag zijn ze dan toch gekomen, de schrijnwerkers en metsers en ander volvlaams werkvolk. Met het weekend in zicht gaan ze er volop tegenaan. Heerlijk als we straks in een schone keuken (in NL en B betekenis) kunnen zitten genieten. Nu leer ik al heel veel. Dat ondanks de ruwe stenebrekerij die er bij te pas komt, het succes vooral afhangt van de millimeterprecisie in visie, plannenmakerij, regie en uitvoering.

Sneeuwen

Snel naar buiten als de wereld heel even sneeuwwit is. Net als vroeger. Een paar uur later is het alweer weg. Voor altijd!?

Modderen

Na een heerlijke dag gisteren is het vandaag weer modderen. Ik zal het later allemaal uit de doeken doen. Nu ben ik blij dat ik weer on line ben en dus kan bellen en bloggen enzo. Maar door al het gedoe loop ik zo achter dat ik het nu even kort hou: Rosa is Godzijdank gezond en wel in Australië aangekomen. Dat is een zorg minder. En met Gerda gaat het vandaag ook erg goed hoor ik als ik we eindelijk weer kunnen bellen. Ook een heerlijk bericht. Dus nu wijd ik me in Utrecht met engelengeduld en taaie volharding aan het met muizenstapjes afwerken van allerlei dom en oorspronkelijk overbodig regelwerk. Het is verder wel gezegend en amen (het zij zo). Nu op de fiets naar het Postkantoor. De laatst keer, vlak voor oudjaar, heb ik daar uuuuren gezeten. Dus ik ben benieuwd...

Schrik

Als het goed is, treft Rosa vandaag haar laatste voorbereidingen voor haar reis naar Sydney in Australië. Door de toestand met Gerda kan ik daar veel minder zorg aan besteden dan ik zou willen. Ik ben een dag naar Urecht geweest en heb haar een dag hier ontboden, maar nu reageert ze niet op mail of telefoon. Ik spreek in op het antwoordapparaat van haar moederlijk huis. Loes belt terug: Rosa ligt met een heftige buikgriep op bed. Ik schrik me rot. Kotsen de wereldbol over, lijkt me een ondoenlijk begin van een nieuw leven. En de losse eindjes zijn nog steeds los. Maar de reis gaat toch door hoor ik. Loes heeft gelukkig met Rosa wel geregeld dat ze daar een talencursus te doen heeft, na de eerst week daar. En ik maak me ook zorgen over het virusje dat ik zo mee terug neem naar België. Precies als de weerstand van Gerda nihil is. Daar kijg ik nu stress van...

Achter de rug

Gisteren was het de laatste chemodag van Gerda in Leuven. Weer zo'n eindeloze trage saaie en vervelende toestand, ondanks onze focus op de rust en stilte. Het afscheid was al even feestelijk zoals de foto's tonen.



Het is nu vrijdag en Gerda ligt op bed. Zolang ze niets doet, lijkt de misselijkheid mee te vallen. Godzijdank is dit achter de rug.