Multinational

Geleidelijk aan begin ik te accepteren dat ik geen éénmanszaak meer heb maar eerder een multinationale holding. Naast het vertrouwde ZICHT ben ik ook verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van de Huizingalaan en naar steeds duidelijker wordt voor mijn Belgische vestiging in Rumst. Dat vraagt van mij dat ik ontwikkel van éénpitter tot een directeur. Een die wel richting geeft, maar verder vooral zo veel mogelijk delegeert. In de Huizingalaan is Rosa nu zaakwaarnemer. Zij gaat daar een jaar wonen met twee "Broerscollega's" en ik logeer daar af en toe. Dat voelt al een stuk rustiger en de eerse tekenen suggereren dat het ook gaat werken. Ondertussen moet ik ZICHT opnieuw uitvinden, zoals elk jaar en daarnaast in samenwerking met Gerda - als directeur gezelligheid - een goed gestructureerd huishouden opzetten in Rumst. Bart heeft gisteren zijn Diploma (A Attest heet dat hier) gekregen en begint na de vakantie (in oktober pas) als student in Leuven. Dus zal hier een nieuw evenwicht ontstaan. Ger en ik hebben tenminste wat te bespreken in de vakantie. ;-)

Zelfbeheersing

Vandaag las ik in de krant dat de jeugd van tegenwoordig zich zeer bewust is van de dreigende klimaatverandering, maar dat ze vinden dat zij er niets aan hoeven doen. Dat moet de overheid maar regelen. Afval sorteren en de auto laten staan, dat is niks voor hen. Nu kan ik als oudere gaan klagen over de jeugd van tegenwoording, maar ik vermoed dat deze spagaat deel is van de natuur van elk mens. Zelfs van mij. ;-)
De psycholoog Piet Vroon beschreef decennia geleden al hoe ons verstand lijkt op een slordige stapel borden. De sprongsgewijze evolutionaire ontwikkeling van ons brein zadelt ons op met slecht samenwerkende onderdelen. De meest primitieve driften gaan altijd voor. Zelfs als wij met onze neo-cortex beredeneren dat dat erg ongunstig is.
Voor een gewoon mens is het lastig om 's avonds zo vroeg naar bed te gaan dat hij 's ochtends uitgeslapen en moeiteloos uit bed stapt. En het is onder de sociale druk van goedbedoelend gezelschap een stuk moeilijker om niet toe te geven aan de verleidelijke uitnodigingen, die ik had besloten te negeren. "Kom op joh, doe nou eens gezellig!" "Nou vooruit ééntje dan, om het af te leren."

Verstandig gedrag op elke schaal en termijn is dus geen natuurlijke zaak. En naarmate de tijdschaal of de omvang van het gevaar onze menselijke maat overschrijdt, is het makkelijker het gevaar te verdringen of te negeren. "Na ons de zondvloed." Zo overleef ik elke dag allerlei onheilstijdingen. Maar ondertussen denk ik er wel over na. Als onze ineffectieve manier van reageren eigen is aan de soort, even eigen als ons vermogen om slimme dingen te verzinnen, dan moeten we mischien een list verzinnen. Eéntje waarmee we onze eigen fatale gewoonten te slim af zijn. Hoe kiezen we in alle vrijheid voor een manier van leven die ons dwingt ons verstandiger te gedragen dan we zouden doen als we het per moment konden kiezen? Het is zoiets als de wekker zetten of af te spreken over een week te gaan sporten "omdat het zo goed voor me is". Je baalt er wel van, maar het helpt zeker. Het heil zal dus moeten komen van dwingende afspraken op collectief niveau. Die jongeren krijgen daarmee dus gewoon hun gelijk. Dus mail vanavond nog je volksvertegenwoordiger met jouw bestelling van een betere wereld. Ik zal ook eens een lijstje opstellen.

Vanwaar toch die stilte

Vandaag voor het eerst sinds tijden geen deadline of ander acute druk. De stapels werk om me heen zijn nu meer achterstallige organisatie en adminsitratie. Trage tijdbommetjes die nog wel een dagje extra uitstel verdragen. En dan zijn er, zoals jullie weten, allerlei zwaar verwaarloosde sociale en maatschappelijke behoeften. Voor de hunkerenden onder jullie alvast dit teken van leven. Ondanks de blogstilte ben ik er nog steeds. Mijn zwijgzaamheid kan eerlijk gezegd niet alleen worden geweten aan alle externe verplichtigen en verlangens. Ik ben nu toch ook al meer dan een jaar heel hard aan vakantie toe. Ik kom nog steeds amper aan mijzelf toe, alle hoge ambities ten spijt. Bloggen is ook aan zelfreflectie doen en je zelf laten zien. Maar dat kan ik alleen als ik engiszins buiten mijzelf kan treden of boven mijzelf uit kan stijgen. Dat lukt de laatste tijd niet meer zo. Maar vandaag laat ik mezelf wat gaan. Kleine taakjes, wat rekeningen doen enzo en wat freewheelen. Daar word ik weer wat meer mezelf van.

Bart spreekt.

Bart de oudste zoon van Gerda, (zie foto;-) is bezig met zijn eindexamen van de middelbare school. Daarbij hoort een eindwerk filosofie. Een mooie zin daar uit wil ik jullie niet onthouden:
...We zijn een diersoort geworden die poogt zichzelf te veredelen tot machine, tot een werktuig dat hij zelf heeft ontworpen. Maar dat is onmogelijk, creativiteit is onze troef, we zullen nooit de rekenkracht, de lineaire en objectieve gedachtegang of het geheugen van een computer hebben. Onze soort is groot geworden door verbanden te leggen en patronen te zien...