Aan de slag

Direct na het onthutsende nieuws vorige week besloot ik er eerst een tijdje niet te veel over te denken. Ik wist dat mijn lichaam, mijn geest, mijn systeem zeg maar, de klap moest verwerken en dat mijn denktrein er anders vandoor zou gaan zonder hen mee te nemen. Dat was een goed besluit. Weten dat de rust en nieuwe argeloosheid van deze zomer voorgoed verdwenen is, zonder het meteen te vervangen door een of andere opvatting of besluit. Ik ben zo blij met Gerda. Ons samenzijn is van een onnoembare simpelheid waar ik volledig aan verslingerd ben. Het gaat letterlijk nergens over. Die luxe wordt nu bedreigd. En ik wil een manier hebben om deze verandering goed te hanteren.

Dit weekend las ik het boek 'Overgave en strijd' van de wereldberoemde bewustzijnsfilosoof Ken Wilber. Tien dagen na zijn huwelijk bleek zijn toen 36-jarige lief borstkanker te hebben. Ze is zo'n vijf jaar later overleden. Ik heb het boek van 500 pagina's deze zaterdag en zondag doorgewerkt, gefocusd op EEN brandende vraag; Wisten zij oplossingen, die ons verder helpen? Het antwoord is Nee. Wilber geldt als een briljante denker. Zijn mentale constructies torenen misschien ver boven de mijne uit, op dit onderwerp is hij mij helaas niet de baas. Ik zie een jong getrouwd stel - al filosoferend en de verlichting zoekend - de kanker bestrijden, zonder enig benul van wat het in wezen is. En de strijd en elkaar verliezend. Hartverscheurend, maar weinig verhelderend. Jammer. Nu moet ik toch zelf een eigen werkhypothese formuleren. En toetsen aan onze werkelijkheid. Met als belangrijkste inzet Gerda's conditie. Aan mijn muur hangt een opmerking aan mijzelf: "Probeer de werkelijkheid niet te slim af te zijn." Dit is niet het moment om een nieuwe illusie te scheppen. Met nieuwe vage verhalen gaan we meteen de mist in. Maar men zegt ook dat niets zo praktisch is als een goede theorie. Dus ik zal me moeten uitspreken over wat er volgens mij aan de hand is. Het weekje wennen is voorbij. Ik moet ermee aan de slag.