En dan...

De klap komt hard aan. Maar geest en lichaam kiezen ieder meteen een eigen overlevingstraject. Het leven gaat door... Af en toe reduceert de dagelijks gang van zaken een levensbedreigende ziekte tot iets wat later komt. Eerst eten enzo. Zodra ik mijn gedachten op andere zaken richt, lijkt alles normaal. Op de achtergrond en onder de bewustzijnsdrempel is de invloed enorm. Alles ziet er anders uit. Alles krijgt een andere betekenis. Deze week zit vaak ik verdwaasd routine handelingen te doen. Een trieste imitatie van toegewijd werken. Het thuis dat we hier geleidelijk inrichten en op orde brengen is misschien weer een leeg vat voordat we ermee klaar zijn. 's Nachts in mijn dromen zoek ik naar antwoorden en ontsnappingsroutes uit deze situatie. En ik weet het gewoon niet. Alle oude antwoorden zijn niet meer voldoende. Mijn volledig blind vertrouwen wordt overwoekert door mijn rusteloze verlangen alles bewust te begrijpen. Wat er gebeurt met Gerda, met mij, met ons. Ik wil een duidelijke werkhypothese over wat ons te doen staat. Een werkscenario voor de komende jaren of maanden. Misschien zijn het alleen nieuwe illusies die ik creeer om de schijn van vrije keus en controle over de situatie terug te krijgen. Misschien is het een kans om te leren waar het werkelijk om gaat in dit leventje van ons. De tijd zal het leren. Ondertussen wordt het simpele dagelijkse bestaan heel intens beleefd. Vanuit het besef dat juist dit onnozele alledaagse gedoe onze grootste rijkdom vormt.