Het pad van de cavia

Wat is nu de juiste houding als je met zo iets schokkends te maken krijgt? Vluchten, vechten of verstijfd je lot afwachten? Als ik Boeddah mag geloven maakt het in wezen uiteindelijk allemaal niks uit. De alomtegenwoordige goddelijkheid vervult ons toch wel. Dan zegt het gemakzuchtige deel in mij: "Nou. dan laat ik God's water lekker over Gods akker lopen." Zoals de cavia zonder met de ogen te knipperen zijn leventje uitzit, als een vriendelijk behaarde plant... Hm. Ben ik daarvoor geboren? Of moet ik toch in beweging komen en iets toevoegen aan wat zich ontvouwt? Vanuit het goddelijk perspectief ziet alles er goed uit. Maar vanuit mijn individuele standpunt krijg ik een heel ander gevoel. Dan bekruipt me angst en spanning. Wat een grap allemaal.