Aandacht

Van Garrie leerde ik het begrip 'vrije aandacht'. Dat is alle aandacht en concentratie die niet wordt opge-eist door neurosen, problemen, verplichtingen en andere vormen van emotionele mentale of concrete gebondenheid. Veel mensen hebben een schrijnend tekort aan vrije aandacht. Ze leven niet in vrijheid, maar worden geleefd. Ik heb dat tegenwoordig ook meer dan me lief is. Ik ben nu wel weer enigszins 'gewend' aan de nieuwe dynamiek die hier is ontstaan na het slechte nieuws over Gerda's conditie. Voor zover je kunt wennen aan de sluipende doodsbedreiging van kanker natuurlijk. Haar gezondheid staat centraal in ons leven hier. Zij heeft zich nu weer volledig gecommiteerd aan haar genezing met mijn onvoorwaardelijke instemming en steun.

Voor mij betekent dat weer een nieuwe rol. Vorig jaar moest ik voor mijn gevoel onverhoeds ons wereldje redden van de ramp die plaatsvond. Crisismanagement, dus geen enkele ruimte voor getwijfel of geneuzel, maar doortastend knopen doorhakken. Deze keer is het anders. Oppervlakkig gezien is hier nu niets aan de hand. Maar al Gerda's aandacht gaat nu naar het terugveroveren van haar eigen leven. Naast haar moet ik ondertussen uitvinden hoe ik de situatie er omheen gezond en in orde hou. Zonder daarbij mezelf tekort te doen. Vorig jaar ging het over het managen van de gegeven situatie, nu wordt het meer regisseren en... leiden. Dat is een uitdaging voor gevorderden. Het lijkt erop dat het universum me liefdevol steunt om al mijn achterstallige ontwikkeling in te lopen. :-)

Vannacht had ik daarover een droom. Ik keek in de directeurskamer en zag dat deze al heel lang geleden leeg was achtergelaten. Geen spoor van leven in die ruimte. Ik kon zo in die stoel gaan zitten. Maar twijfel slaat toe. Dat is niet mijn natuurlijke plaats. Het is zeker niet mijn thuisplekje. Maar waar is die ander dan? Mijn geroep levert slechts een mistige stilte op. En het lukt me ook al stuntelend niet om door de deur te komen.