Hippie 2.0

Op de Correspondent zag ik een prettig filmpje:
https://decorrespondent.nl/551/in-griekenland-is-er-leven-na-de-crisis/22199988360-a86feb57

Met als titel : "In Griekenland is er leven na de crisis"

Herkenbaar idealisme, hopelijk wat slimmer gerealiseerd dan wat ik - en vele tijdgenoten - probeerde . Ik schreef als reactie dit commentaar:

Ik deed in de jaren 70 en 80 met hart en ziel mee aan democratisering, werken in een kollektief en wonen in een woongroep. Gelukkig niet alles tegelijk, want al deze vormen zijn pijnlijk gesneuveld in de harde werkelijkheid. En dat terwijl de analyse in de film correct is: "The system opposed on us will mathematically fail."

Welwillende moedige pioniers kunnen met inzet, volharding en intelligentie het veel beter doen dan wij nu. Dat bewijst deze film en dat doet me goed.

Maar zelf 'sadder and wiser' heb ik lang gezocht naar een verklaring van het falen van ons Hippiedom 1.0. Ik vond het fatale patroon in een onderzoek bij muizen. (En nee, zoveel anders zijn wij heus niet.) 

Heel kort samengevat gaat dat zo: Elke sociale populatie bestaat een spectrum van individuen die varieert van extreem -zeg maar psychopatisch- egocentrisch tot even extreem prosociaal of altruïstisch. En er blijkt een verband te bestaan tussen exploratieve eigenschappen en prosociaal gedrag. Ten tijde  van crisis mijden juist deze types de verhardende overlevingsstrijd en verlaten de groep om elders hun heil te zoeken. Het is dus een heel specifiek soort dat opnieuw begint! De uitzonderingen die men dus ook collectief voor gek verklaard. De typische pionier die hulpvaardigheid enzovoort hoog in het vaandel draagt. In de film heeft men het ook voortdurend over dit soort waarden. Het acroniem Free and Real vat het mooi samen.

Dit speciale karakter van de pioniers verklaart het succes van dit soort vroege gemeenschappen. Maar vroeger of later ontstaat er een andere dynamiek. Het succes trekt namelijk een ander soort individuen aan, de opportunisten, exploitanten, intriganten en machtsbeluste asocialen. De meesten zullen zich eerst ook voordoen als welwillend, sociaal en coöperatief. Tot zij de macht hebben gegrepen en alleen nog hun eigen belang dienen. En zodra er strijd en dreiging is zullen alle betrokkenen -ook de meest vriendelijken- noodgedwongen terugvallen op agressie.

De meest geraffineerde profiteurs daar zul je niks aan merken. Die worden een gewaardeerd onderdeel van het systeem en profiteren als hoogstaande notabelen van de schijnbaar terechte voordelen die hun schijnbaar logisch en vanzelfsprekend toevallen. Omdat dit een natuurlijk patroon is, zal het bijna niemand opvallen... Maar kijk maar eens goed om je heen. Dan zie je de profiteurs zo zitten.

Wat het filmpje demonstreert is in principe perfect mogelijk. Ik hoop dat zij 'onze' fouten niet meer hoeven maken. (Zoals blind vertrouwen en ongefundeerd optimisme.) Maar hoe kunnen we machtsverdeling binnen de perken (van het gezamenlijk belang) te houden? Deze oplossing van deze puzzel ken ik nog niet. Ik ben blij met de onderzoeken van de Correspondenten naar hoe 'het' allemaal wel of niet werkt.

En ik hoor graag van mensen die het al beter weten dan ik...

Hebben jullie dat nu ook?

Mijn teleurstelling als 60-jarige ex-idealist wordt wat geheeld door de hoopvolle waarheden die worden verspreid door De Correspondent als instituut (pas op!) en De Correspondenten als frisse jonge honden. Prachtige morele vertellingen zoals deze vandaag weer.

Dienen versus verdienen...

Zo 'resoneer' ik nu ook weer bij een artikel over die Schat van de Rabobank, met een opmerking als deze: "Het idee dat het klantenbestand tegelijkertijd eigenaar is van de bank maakt dat bancaire dienstbaarheid in de genen van de coöperatie zit. Hoe de coöperatieve vorm echter in de eenentwintigste eeuw, met veel minder gemeenschapszin, moet werken, is nog een open vraag." 

Dat lijkt qua achterliggende systeemproblematiek natuurlijk heel erg op dat wat andere Correspondenten zoals Rutger en David aandragen. En dus ligt het voor de hand om ideeën, benaderingen en oplossingen die zij bespreken ook hierop te projecteren.

(De Google Doodle verwijst vandaag naar Claude Lévi-Strauss en zijn Structuralisme!)

Ik dacht meteen heel blij: "Bestuur de coöperatie ook middels loting en geeft iedereen een basisinkomen."

En daarna wat zorgelijker: "Al deze groeiende inzichten leiden uiteindelijk onvermijdelijk tot een bepaalde consensus. Bij de lezers en de schrijvers. Ik voorzie dus een verzadigingspunt waarop de behoefte dwingend wordt om iets te doen met de ontwikkelde opvattingen. Er komt een moment dat we helemaal overtuigd zijn (cq elkaar overtuigd hebben) van ons gelijk en van de noodzaak onszelf en dus de wereld om ons heen bij te sturen/ te redden. En voor mijn gevoel komt dat moment zo snel dat we het daar ook over moeten hebben en ons dienen voor te bereiden."

De Correspondenten, de scheppers en brengers van deze boodschappen zijn daarom nog niet verantwoordelijk voor de inhoud. Wij allen - schrijvers en lezers -als bewuste burgers weer wel. Het zijn onze eigen problemen waarover we lezen, toch? Hoe bereiden we ons nu voor op wat er zo te zien spoedig komen gaat? De Arabische lente bewijst dat faceboeken alleen niet voldoet... Wat werkt wel?

Waarom we onze echt grote problemen niet oplossen

1.

Regressie onder spanning

2.

Alleen actie bij acute noodzaak

3.

Schaalgrootte en snelheid van impulsen binnen ons waarnemingsvermogen

4.

Voor de oplossingen geldt hetzelfde. Duurt het te lang, dan laten we het na.

Meer plezier met een staatsbankier

De oplossing van dit probleem is simpel en ligt voor de hand. En exact volgens Einstein: Precies buiten de denkwijze die het heeft veroorzaakt.

Dit gaat niet over of en hoe we crises en rampen kunnen voorzien of voorkomen. We zullen altijd ooit verrast worden. En soms ook, zoals nu, in de shit terecht komen en elkaar dat zwaar verwijten, voordat we ons tot werken zetten. Dan hangt onze toekomst letterlijk af van ons gezamenlijk vermogen om orde te scheppen en de stinkende troep op te ruimen. 

Geld is een instrument van algemeen nut. Dat hoort niet in handen te zijn van een winstgerichte onderneming met een beperkte aansprakelijkheid zoals de huidige banken. Zeker niet als de feitelijke risico's uiteindelijk bij de belastingbetalers terechtkomen zoals nu. Per saldo (!) komt de eindafrekening in onze gezamenlijke schatkist terecht.

Dat is nu de harde werkelijkheid. En elke oplossing begint met het aanvaarden daarvan: Wij betalen de schade van de bankiers uit de schatkist. En zolang we dat systeem niet veranderen, gebeurt het nog een keer. Mogelijk met fatale schade 'Fukushima style'.

De oplossing is verrassend simpel. Zonder grote systeemveranderingen. Het bestaat in principe namelijk al...
Geld dient te worden gecreëerd en beheerd door een non-profit publieke organisatie. Bij ons heet dat De Schatkist. Onze gezamenlijke huishoudpot waaruit de bankiers nu gratis mee mogen graaien.  Die bevat namelijk letterlijk ons gezamenlijk vermogen. Dat wat we beter gebruiken om onze problemen structureel op te lossen.

Maak van Geld een staatsmonopolie en regel al je geldzaken via Staatsbankieren. Dat bestaat al voor instituten en vreemd genoeg niet voor mij. (Ik stal mijn geld vandaag veel liever bij de overheid.) Laat alle bankiers voor hun geldspelletjes maar gaan lenen bij De Schatkist en voor eigen risico ermee ondernemen zoals elke andere ondernemer. Geheel voor eigen risico.
Kan dat idee eens verder onderzocht worden door wat slimmeriken? Daar wil ik wel een quant op loslaten... of anders een Correspondent. ;-)

Van wie zijn de spelregels?

Sinds een paar weken ben ik ongegeneerd actief op allerlei sociale netwerken. Met als belangrijkste nieuwe webstek het infameuze facebook. Met alle gevolgen van dien. En wel precies op het moment dat de omgang met privacy in het centrum van de maatschappelijke aandacht staat.

Ook op de website van De Correspondent zijn onder meer hierover interessante discussies gaande. Zoals wie heeft het voor het zeggen op het internet?

Maar ook tijdens die discussie ervaar ik dat ik altijd onderworpen ben aan de (on-)mogelijkheden die al dan niet bewust en intentioneel worden geboden door de ontvangende partij. Bij dit schrijven Google en anders wel facebook, LinkedIN, Wordpres,s enzovoort, enzoverder. Het is altijd de EIGENAAR die dat per saldo bepaalt. En juist dat maakt autonomie en vrijheid zo belangrijk.

In elke maatschappij ontstaat altijd en onvermijdelijk deze tweedeling: Mensen die eigenmachtig kunnen zijn en de machtelozen die dat niet kunnen. Dit is op zich al een pleonasme. (NB Of de machteloosheid zijn oorsprong vindt in nature, nurture of nog iets anders verandert niets aan deze conclusie.) Zie ook Tjeerd Andringa hierover.

Vandaag constateren wij dat de tweedeling gevaarlijk extreem geworden is: 1% van de mensheid is eigenaar van alles. En dat heeft als gevolg van natuurlijke wetmatigheden kwalijke gevolgen. Mensen worden er zelfbewust van maar zonder tegenspel uiteindelijk ook eigengereid en egocentrisch. Recent onderzoek illustreert dat pijnlijk overtuigend. De bovenlaag van de samenleving kan en zal zich dus veroorloven zich af te wenden van oncomfortabele ellende die hen niet direct raakt. Van alles wat maar ver genoeg van het comfortabele bed is. En daarvoor volstaan maar twee van de zes stappen van verwijdering.
Dat geldt niet alleen voor de superrijken, maar ook voor mensen van mijn welvaartsniveau. Ook ik weet van de omstandigheden van mijn Bulgaarse schoonmaakster, mijn Congolese chocoladeproducentjes, Bengaalse naaistertjes en alle Chinese productiemedewerkers. Maar dan beïnvloedt mijn dagelijkse comfort niet en mijn gedrag evenmin. Terwijl ik het donders goed weet. Maar ik heb geen 'skin in the game' zoals Taleb dat noemt.

De laatste tijd gaan er steeds meer stemmen op om de grootste ellende verrassend simpel en stuctureel aan te pakken:
Geef de armen geld en ze zijn niet arm meer!
Rutger Bregman verwoordt het verfrissend in zijn artikel, maar zoals hij ook schrijft, hij is zeker niet de enige. Internationaal klinkt het ook steeds vaker. Het meest concreet is nog wel dit Europees Burgerinitiatief voor een onvoorwaardelijk basisinkomen. Dat lijkt een prima manier om de ergste effecten te blokkeren. 'Protecting the downside' heet dat in management jargon. Maar dat verandert het patroon nog niet.

Hoewel dat mijn grootste wens is, vraag ik me af of dat ook wel kan. Verschillen in macht of mogelijkheden zijn eigen aan het leven. En daarmee de natuurlijke gevolgen daarvan. Dus dat kan enkel met culturele kunstgrepen overwonnen of beter gehanteerd worden. Voor zover ik weet bestaat voor die puzzel vandaag de dag nog geen antwoord dat breed aanvaard is en/of in de praktijk toegepast.
Wij zijn biologisch zo bedraad dat wij alleen reageren op directe ellende. Trage mileuschade of enorme dreigingen zoals de Fukushima ramp triggeren geen actie. Sociale misstanden buiten onze dagelijkse kring evenmin. Een andere natuurlijke eigenschap maakt het nog lastiger. Nietsdoen voelt altijd OK. Ook als het schadelijke nalatigheid is. Dit is sociologische experimenten pijnlijk duidelijk onderbouwd.
Dus we zijn er nog niet uit. Ik in ieder geval nog niet, jammer genoeg. Goed,  ik hoop dit nog wat toegankelijker uit te werken... Reacties en bijdragen blijven zeer welkom. Dank alvast...

Onze maat-schappij

De jonge schrijvers van de Correspondent geven me hoop. Ik herken veel in hun bijdragen. En zoals Rob Wijnberg zelf schrikbarende verbanden beschrijft in zijn column, zo vormt zich in mijn hoofd ook een totaalbeeld van onze wereld. 

Het plaatje begint steeds scherper te worden... Ik deel hier alvast mijn eerste overzichtsschets. Als ik hierop de aandachtsgebieden van de verschillende correspondenten projecteer, worden ook die onderlinge relaties duidelijker... Zal ik hem eens verder inkleuren?

Maar uiteindelijk is lezen en discussie niet genoeg. Als dit klopt, is reactie onvermijdelijk. Als Burger moet ik uiteindelijk kiezen. Wat ik dus ga doen (of met veel geluk aan wie ik dat werk kan uitbesteden)...

Weg met de werkgelegenheid

Rutger Bregman van De Correspondent schrijft verfrissende en uitdagende stukken over ons maatschappelijk systeem. Deze dinsdag 12 november een artikel over de technologie die veel banen overbodig maakt. Ik lees ze met plezier en reageer ook op de site. Dat heet daar bijdragen. Dit artikel is een bewerking van mijn spontane bijdragen daar. 

Rutger stelt dat het banenverlies een probleem is. Mensenwerk lijkt in Rutgers artikel maar in één vorm te bestaan. Maar werk hebben en doen is helemaal niet identiek aan het hebben van een baan. Dit uitgangspunt, deze framing bestrijd ik. Dankzij de techniek hoeven wij minder en minder hard te werken. Op zich is dat alleen maar fantastisch. Kijk maar naar je eigen keukenrobot. Wat is eigenlijk het probleem? In ieder geval niet de techniek!

Het probleem is juist dat werknemersschap. Een werknemer (in een los of vast dienstverband) aanvaardt zelf en 'vrijwillig' een onderdanige positie in een hiërarchie in ruil voor de schijnzekerheid van een voorspelbaar inkomen. De ondernemer annex werk'gever' organiseert dat werk en verhandelt de resultaten op de wereldmarkt. Met alle risico's op winst of verlies.

Wie heeft er werkgelegenheid nodig? Als ooit ALLE werk door machines worden gedaan zijn onze inspanningen verder overbodig. Prima toch? Maar de meeste mensen zijn liever hun hele leven gemakzuchtig loonslaaf dan echt verantwoordelijk te zijn voor zichzelf. En koken als de spreekwoordelijke kikker ongemerkt langzaam gaar in de egocentrische kortzichtige comfortzone die men carrière noemt.. Volgens mij maken veel te weinig mensen gebruik van hun echte vrijheid. Ik vermoed en vrees dat dit ook voor de meeste lezers geldt/gold...

Werknemen is vooral een specifieke truuk om een zo klein mogelijk deel van de resultaten te verdelen. 
De huidige loonslaven werken voor de bezitters van deze tijd. Als dat straks machineslaven zijn, kunnen wij dus allemaal vrije mensen zijn. Heerlijk.

We hebben nu alweer en nog steeds hetzelfde 'economische' (leest de letterlijke betekenis: huishoudelijke) probleem als bij het afschaffen van het paard of de stoommachine:. Hoe verdelen we de lusten en de lasten op een eerlijke, rechtvaardige en duurzame manier.

Ik ben net begonnen in het boek 'Anti-fragiel' van Taleb. Ik ben pas bij de proloog. Maar hij slaat al een paar spijkers flink op de kop. Op pagina 3: '...de grootste veroorzaker van crises: de afwezigheid van 'skin in the game', persoonlijk financieel risico bij het werk. ' Dat geldt voor veel te veel spelers in de huidige economie. Niet alleen voor politici, bestuurders en bankiers, maar ook voor elke loonslaaf die zeker is van zijn inkomen, zolang zijn lanterfanten maar niet opvalt.

Elk mens mag zich voor 100% deel achten van de mensheid als geheel. Maar we zijn biologisch veroordeeld tot een onzuivere neiging tot oneerlijkheid. En die wordt gevaarlijk versterkt door ongelijkheid in macht. Dit artikel verhaalt van de overtuigende bewijzen. Rijke mensen worden door hun macht asociaal, oneerlijk en egocentrisch zonder dat te merken. Dit is het echte probleem: We have met the enemy and it's us! 

De zin van het leven.

Ik weet het. De zin van het leven is onbekend. Of tenminste al eeuwen onderwerp van debat, discussie en oorlogen. Soms wordt God zo groot gemaakt en de mens relatief zo klein en onbelangrijk, dat een mensenleven meer of minder niet lijkt te tellen. Allemaal relatieve perceptie. Soit.

Maar in deze zondagmiddagoverdenking wil ik toch even een inzicht delen dat me net invalt. Tijdens een potje Solitaire notabene. Dat zoiets triviaals voor een AHA Erlebnis kan zorgen...

De laatste weken blijk ik steeds vaker Solitaire te spelen, via internet. Ik heb me dat jaren lang bewust verboden, omdat ik mijn eigen escapisme ken en mijn tijdloze concentratie, inclusief de soms desastreuze effecten daarvan. Nu kwam ik het spel na jaren weer tegen en ik begon er aan omdat ik meende veranderd te zijn. Minder bang voor het bestaan en minder nood aan zo'n ontsnapping.

Dat is ook zo. Ik kan nu veel vrijer kiezen. Maar tóch speel ik het nu weer steeds vaker. Daarom vroeg ik het observerende deel in mij me in de gaten te houden. (Jaren getraind, op aanraden van Erik van Praag indertijd.) Ik zat het net ook weer te spelen. Ik had al geconcludeerd dat mijn nieuwe Chromebook een deel van de aanleidingen vormt. Tot nu toe  'computerde' ik bewust alleen in m'n atelier hier beneden in Antwerpen. En op reis minimaal. Maar in het kader van mijn recente project  'Diwoto' (Digital Work Tools, juist om overal te kunnen werken) heb ik nu dit lichte laptopje aangeschaft. Zo heb ik het steeds bij de hand, nu op tafel naast de krant, met de zelfde vanzelfsprekendheid als bij heel veel mensen.

Ik koos daarmee ook Google te vertrouwen in wat het ding doet en wat ik voorgeschoteld krijgt. Want zij hebben daarin het voortouw nu. Ik niet meer. Ook facebook en twitter winnen aan invloed. Dat bij elkaar verandert subtiel mijn omgeving, mijn mogelijkheden en daarmee mijn gedrag en mijn leven. Dankzij een opmerking van Gerda zoëven weet ik nu nog bewuster dat 'leven' ongeveer gelijk in aan 'interactie'. Ze vertelde net ('gelezen op internet') dat intelligentie en ontwikkeling niet het gevolg zijn van genen of de omgeving, maar juist van de interactie. Dus niet Nature of Nurture, maar beide. Bekend patroon! Daar komt het altijd weer op neer. Interactie. Zonder dat IS er geen leven toch? Misschien zijn de begrippen zelfs identiek?

Met de computer altijd bij de hand ontstaat nieuw gedrag. Zodra de aandacht even vrij kan dwalen, leidt mijn nieuwsgierigheid mij naar het scherm en 'check' (nieuw Nederlands) ik even de mail, het nieuws, twitter, google, facebook. Ik heb tot nu toe tumblr, pinterest en nog nieuwere plekjes bewust buiten gehouden.
Dat is best wel leuk soms, ik kan er uren mee zoet zijn. Het is ook erg fijn om weet te hebben van wat ik interessant, amusant of relevant vind. Met name facebook specialiseert zich er in mij bij zich te houden. Je kunt dagen vullen met 'liken' en reageren op van alles. Van de grootste wereldproblemen tot de grootste kul.
Maar ik vind het niet leuk mijzelf precies even wezenloos bezig te zien als die mensen, die niets beter weet te doen dan naar hun telefoon of scherm te staren. Met gebogen kop en rug en de aandacht elders. Mijn brein loopt op een gegeven moment over met de overvloed aan wetenswaardigheden. Te veel om te hanteren, te veel wat me raakt, te weinig dat ik kan oplossen.

En dan merk ik dat ik me wil afsluiten. Even mijn aandacht bij iets simpels. Dat blijkt nu dus Solitaire te zijn. Alleen met mezelf iets onbelangrijks doen. Dus alle sites dicht, behalve deze. Alle problemen even weg, behalve deze. Mijn vrije aandacht (alleen alstie vrij heeft, dat wel) gaat naar het op een rijtje zetten van de speelkaarten. Heel overzichtelijk orde scheppen binnen de geboden mogelijkheden en beperkingen. Soms zit het mee en soms zit het tegen. Het is niet meer en niet minder dan dat. Het is wat dat betreft hetzelfde als in de harde werkelijkheid, maar gewoon wel een stuk minder complex.

Maar waarom speel ik het dan steeds vaker? Word ik opnieuw verslaafd? De observator in mij keek dus mee. Spelletje na spelletje. Ook Bart viel het op. Wat me begrijpelijk en terecht honend commentaar opleverde. Ik met mijn gepreek over hun eindeloze tijdsbesteding aan spelletjes enzo. Ik schaamde ook wel een beetje, bleek dan. Maar het oordeel van anderen is niet echt meer bepalend voor mijn agenda. Dat heb ik al geleerd: Ik mag doen wat ik wil, los van het oordeel van derden. Ook al kan ik daar sociaal wel op worden afgerekend. Dat is een gegeven dat ik dan incalculeer voor zover dat gaat.

Dus zit ik op de legere (meer lege?) momenten Solitaire te spelen. En ik neem waar dat ik dan ONTSPAN. Diepere ademhaling. Leger hoofd. Zo van hè hè. FF lekker niks aan mijn kop. Het verzinnen, werken, koken, opruimen, regelen, voorbereiden, enzovoort enzoverder bestaat even niet in de wereld van Solitaire.
Dat is dus de aantrekking momenteel. Blijkbaar voor de hand liggender dan het even twee minuten ontspannen, een linkje dat ik ook al jaren bij de hand hou. Als ik dat doe vind ik het ook heerlijk, maar Solitaire is wat ik nu doe. Waarom dan toch?

Nu ik er deze zondagmiddag weer aan toegeef, valt het muntje. Dankzij brainpriming van een autist. Zal ik nog opzoeken welke? Volgens mij de man die de toespraken schreef van Tony Blair. Of anders van de auteur van 'De blauwe lucht omarmen'. (Weet je wat, Google het maar, als het belangrijk voor je wordt.) Eén van die twee verklaarde het antisociale aspect van zijn autistische gedrag toe aan de sterke behoefte aan coherentie. Of beter het onvermogen om om te gaan met de ambiguïteit van de dagelijkse chaos aan prikkels. Dat dwingt de autist zich af te sluiten en zich te beperken tot een wereldje waarin wèl een eenduidige ordelijk geheel is te scheppen en te handhaven. Deze man noemde dat 'lokale coherentie'. Die term was voor mij een mooie belangrijke vondst. Want daardoor zie ik dat overal terug. Lokale coherentie. Binnen bepaalde vaak situationele grenzen lijkt alles te kloppen en heerst eenduidigheid. Dat is niet alleen zo voor autisten. Alleen zij schakelen minder makkelijk tussen verschillende 'waarheden', standpunten of percepties. Wat weer de vraag oproept, is wie er nu feitelijk gek is. (Maar dat is een ander onderwerp.)

Wat wij mensen in ieder geval lijken te delen is een voorkeur voor samenhang tussen alles wat we waarnemen, voelen, denken en ervaren. Ons brein schijnt voortdurend niets anders te doen dan die samenhang te produceren. Het creëert ons interne coherente wereldbeeld op basis van een enorme hoeveelheid prikkels (signalen, data). Naarmate dat meer wordt, (precies wat gebeurt dankzij de moderne mogelijkheden) past ons plastische brein zich aan. Wij veranderen mee met de technische ontwikkelingen. Interactie, verandering, dat is ons leven.
We weten niet beter en verwonderen ons daar dus ook wonderbaarlijk weinig over. Alleen als we terugzien hoe onze opvattingen ongemerkt zijn mee veranderd, zijn we opeens verrast en verbaasd.

Of al dat oordeel zinloos is of zinvol, hangt dan dus ook helemaal af van die opvattingen. Dat kan niet anders zijn dan ook ondergeschikt aan de effecten van de interacties, van het leven en alles wat er gebeurt. In die zin blijft de zin discutabel en dus niet vaststaand. Maar wat mij tijdens het spelen van Solitaire wel bleek, is dat het heerlijk voelt als alles op een bepaald - als zeldzaam aanvoelend - moment klopt. Dankzij mijn zelfobservatie had is zodoende even een echt Eureka gevoel. Een nieuw inzicht.

Het is zo fijn als alles in orde is. Dat wil ik altijd wel. Maar in mijn dagelijkse leven zo moeilijk en veel te zeldzaam. Even niet opletten en bijhouden en het is weer een zootje. Mijn leven, alle interactie, bestaat uit niet veel anders dan orde scheppen in een steeds veranderende wereld. Alleen op de momenten dat ik dat even heb bereikt, hoef ik letterlijk niets anders te doen dan te genieten. Sommige mensen lijken zich dan te gaan vervelen, maar volgens mij is er dan iets met die mensen zèlf nog niet in orde. Of ze dat willen weten of niet. ;-)

Maar - hè hè wat een enorme preek om hier te komen - de zin van mijn leven, nogmaals: alle interactie, al mijn gedoe, lijkt nu te bestaan in het creëren van orde, liefst zo stabiel en duurzaam mogelijk. Maar ja; als alles definitief volledig en voor altijd in orde is, betekent dat dus ook het einde van de noodzaak tot interactie. Tot enige levendigheid. Dat is de dood in de pot. Dan is het spel afgelopen. Of het nu Solitaire is of het grotere spel waarin wij meespelen.

Of mijn waarneming in jouw perceptie nu waarlijk waar is of niet, kan ik niet waarnemen. Maar mocht je inconsistenties of andere zaken zien in dit betoog die volgens jou niet kloppen dan hoor ik dat heel graag...
Ik ben hier even klaar mee. Ga ik even mijn brein ontspannen met een aanmerkelijke een eenvoudiger potje Solitaire. In de hoop dat ik over een tijdje toch iets interessanters vind...

Het werkt, ik ook.

In de NL trein is gratis internet.

In de Thalys ook.

Dan is het opeens een rijdend kantoor.

Erg prettig.

Het is nu kwart voor 9 en we naderen Zwolle.

Vandaag ben ik blij met de trein!

Vooral omdat ze op tijd rijden.

Anders komt ook voor en dan dondert je hele dagindeling in elkaar.

Samen met mn goede humeur meestal.

Harry van der Velde

zicht.com

(0031) 30 2762265

Exploring Chromebook

 My decision to buy a Chromebook is framed in the ambition to become less dependant of my office. The expensive Modbook did not live up to that ambition. Too heavy and a very disappointing reception of wifi. So it is degraded to a dedicated drawing tablet. But for that purpose a Cintic would have been better. So I fear the Modbook is a case of too little too late. The Samsung Chromebook I am writing this on, is light and fast. Wifi reception is fabulous. I downloaded the illustration I made this afternoon on the Modbook from Gmail, just to see if that worked. Now I hope to gradually get to know all ins and ours of the machine. I have the feeling we might become close allies...

Chromebook

Gisteren heeft Rosa op mijn verzoek voor mij een Chromebook gekocht bij de Mediamarkt. In Belgie is hij nog niet te koop.Nu schrijf ik het eerste stukje er op. Ik hoop dat ik makkelijker ga bloggen en schrijven nu ik dit lichte dingetje heb. Het is gewoon een scherm, toetsenbord en internetverbinding. Weegt niks. We zullen zien...

Met Ma

º
Eind september wordt mijn moeder 94. Zelf weet ze dat amper nog. Hoewel we blij zijn als we elkaar zien, beperkt het gesprek zich tegenwoordig tot het herhalen van mijn adres, woonplaats en zo meer. En ook ik berust daar steeds meer in. Wel wil ik deze route voor mijzelf afsluiten. Als dat tot mijn mogelijkheden zou behoren. Voorlopig beperk ik me tot preventief gezond gedrag.

Temperatuurschok

Ik dacht; "Ik moet dit opschrijven voordat ik het weer vergeten ben." Ik weet uit ervaring al dat mijn lichaam niet in staat is pijn echt te onthouden. Alleen de omstandigheden kan ik later in mijn herinnering terugroepen, maar de beleving van de pijn zelf, hoe extreem ook, is volledig verdwenen en niet meer op te roepen. En wat er vandaag met me is gebeurd, zal waarschijnlijk morgen even onherroepelijk triviaal gaan lijken. Want het is in de eerste plaats vooral een fysieke ervaring. Dus tenzij ik nu de discipline opbreng om het te beschrijven, is het zo weer weg uit mijn bewustzijn.

Mijn vakantie had niet idealer kunnen beginnen. De eerste dagen van deze augustusmaand was er een officiële hittegolf. Voor mij perfect op tijd. In de hangmat onder de enorme beukenboom in Gerda's tuin was het juist paradijselijk luieren. Het waren heerlijke zomerse dagen, gevolgd door aangename mediterrane avonden en nachten zo warm dat je comfortabel kon slapen zonder echt een deken nodig te hebben. 'Het is zomertijd en het leven is gemakkelijk.'

Maar vandaag veranderde het weer. Keurig volgens de voorspelling. Enkele vriendelijke regenbuitjes brachten de temperatuur een graad of tien terug naar meer normale waarden van rond de 20 graden. Die vrij plotselinge temperatuurval had een verbijsterende uitwerking op mijn gestel. In een paar uur veranderde ik van een ontspannen opgewekte optimistische energiekeling in een miezerig kleumende zielige sukkel. Hoewel ik het mentaal vrij onaangedaan waarnam, was het uiterst onaangenaam - of beter - letterlijk misselijk om te ervaren dat mijn lichaam het overduidelijk gewoon liet afweten. Het voelde alsof het diep in de winter was en ik ben volkomen verstijfd en verdoofd maar van ellende in bed gekropen onder twee dekens om weer op te warmen. Daar nam ik met verbazing waar hoe mijn lichaam registreerde dat dreigende kou was verdwenen en laagje voor laagje weer ontspande. Eerst de huid, die niet langer als een gek afkoelde en nu weer sensaties begon te voelen en door te geven. Vervolgens ontspanden de spieren geleidelijk. Ze voelden ze niet langer aan als ruwe strakke koorden. Eerst gaven de grote spieren toe aan de opwarming en daarna dieper en diepere spierlaagjes, zodat ik steeds behaaglijker onder de dekens lag. Ik kon daardoor nog scherper waarnemen hoe mijn ademhaling dieper werd en de zenuwen in mijn lijf weer tot rust kwamen. Daarna begonnen ook de zenuwnetwerken rond mijn ingewanden en organen te ontspannen tot uiteindelijk alleen nog mijn geest zich lag te verbazen over de effecten van deze temperatuurval.

Ik zit nu, nog wat vervreemd en gedesoriënteerd met een dikke wintertrui aan, aan tafel om dit op te schrijven. En hierna dan ga ik lekker slapen, want ik ben door het voorval ook behoorlijk uitgeput. Ondanks dat ik me beperk tot een specifieke weergave van de feitelijke ervaringen, vind ik zelf het ook wel wat overdreven overkomen. Dat oordeel draag ik al een leven lang mee, maar ik ben blijkbaar gewoon een kouwelijk persoon en kan me beter maar tegen de kou wapenen, dan ingaan op het onverwoorde verwijt dat ik me abnormaal gedraag.

Daarnaast lijkt deze individuele beleving precies het verschil te illustreren tussen de zorgeloze extraverte het leven vierende zuiderling en de in zichzelf teruggetrokken zwijgende noordeling. Binnen een paar uur maakte ik persoonlijk de transformatie door tussen deze archetypische uitersten. Het was niet alleen de lijfelijke ervaring, maar ook de geesteshouding en de gevoelsverwachting pasten zich onmiddellijk en automatisch aan aan de verkilde omstandigheden. Het leven zag er meteen anders uit en daarmee ook mijn verwachtingen, prioriteiten en voorkeuren. Ergens comfortabel rustig in een hoekje concentreren op innerlijke zaken leek opeens een veel verstandiger keus dan ergens buiten ronddansen of zo. Het lijkt me nu alsof het enkel de temperatuur is die deze verschillen veroorzaakt.

Je begrijp dat ik nu al de komende winter vrees. De paniek in mijn lijf is wel weer voorbij en nu ik het van me af geschreven heb, ben ik benieuwd wat ik er morgen van vind. Jouw meningen en opmerkingen zijn ook zeer welkom.

Let's talk

The dishonorable behavior of those in power starts the rest of us thinking about how to redistribute power. But this needs a deep understanding about how the laws of nature have programmed us. And I fear we do not have that yet...

Touch the snake

So much to note down. Write, draw or anything.

There's so much to write down. Thoughts that seem valuable, but I have not yet found elsewhere...  Some trivial examples:

Like that is it impossible to read all interesting stories and distill usable lessons form it. So that there is a need for a better way... All my ideas about it.

Or the need for a wiki-like workmethod to improve stories and drawings.

Are there any INKING of colouring gnomes online?

Or how my brain, functioning and behavior change after a day of specific work. Like today after a day of drawing and painting. My perception, mood, focus, feeling and thinking. My posture, speed, movements. Everything adapts.

Making other obligations less fitting with this attitude. Making me less efficient in other domains. And switching eats energy again.

People Power

In the end all the work in the world is done for the consumers and tax-payers. Now that all knowledge becomes more available to this group, they find ways to organize bottom up that are more efficient then the old ones. These new organization forms will make the old ones obsolete.

The Creative industry

Kijk dit vind ik nu leuk. Direkt aansluitend op een voorbereidende telefoondiscussie met hoge ambtenaren van EZ over wat nu lekker belangrijk de 'Creatieve Industrie' heet, krijg ik deze prachtige boekjes kado: In 1924 heet dat nog gewoon 'hedendaagsche sier- en nijverheidskunst'. Let op het thema van het vignet (dus niet logo) op de achterzijde!

Een goed begin

Gelukkig heeft mijn dochter Rosa volledig genegeerd dat ik mijn verjaardag niet zou vieren en is ze naar Antwerpen afgereisd om mij persoonlijk te feliciteren. Dat was een mooi kado. Zodoende had ik gisteren toch nog een mooi exclusief verjaardagsetentje met twee heel belangrijke vrouwen. En via ongeveer alle moderne en traditionele media kreeg ik ondertussen van alle kanten veel gelukwensen. Dus het statisch laatste kwart van mijn aardse bestaan is zo heel prettig begonnen. Dank jullie wel allemaal!

Harry wordt 60 op 16 april

Een half jaar geleden had ik nog grootse en vage ambities voor een manier om te vieren dat ik op 16 april 60 word. Nu heb ik dat uit gemakzucht, pragmatisme en onzekerheid opgeschoven tot 'ergens in de zomer'. Op mijn verjaardag, dinsdag over twee weken, ga ik nu niks bijzonders doen. Twee minuten stilte is voorlopig goed genoeg. Ik ben al blij dat we het zover hebben gebracht.

I'll be back until I'm gone...

It's been a while since I blogged. Redesigning the zicht site should already freed this one for the more personal stuff. But I am soo behind on al those plans and ambitions. So let's dump some thoughts here and maybe collect them later on a more appropriate platform.

Wat is werk?

Vandaag ben ik voor het eerst weer serieus aan het werk sinds ik half december samen met een virus in bed verdween. Ik functioneerde gewoon niet meer. Slapen leek de enige doenbare bezigheid. Kerst en de jaarwisseling heb ik zo ook maar op halve kracht meegemaakt. Nu vormen ongerustheid, schuldgevoel, plichtsbesef en achterstallige klusjes zo'n stapel dat ik toch maar aan de slag ben gegaan.

Als ik het over werk heb, verwijs ik onbewust meestal naar betaald werk, de opdrachten die ik voor mijn klanten doe. Vandaag merk ik meteen dat die definitie veel te beperkt is. Ik ben al de hele dag aan het werk, maar daarvan wordt geen seconde betaald. Organiseren, opruimen, plannen, bespreken, telefoneren, afstemmen, administreren, controleren, verzinnen, opzoeken, kopen, betalen, nalezen, enzovoort, en zo verder.

Die definitie, daar klopt dus niks van. Wat is werk dan? Voor mij althans? Volgens mij is het alles wat ik doelbewust doe met maar één doel: om mijn leven zo te krijgen en/of te houden als voor mij belangrijk is.

Dat heeft in principe dus niks te maken met begrippen zoals werkgelegenheid en geld. Het begrip Economie weer wel, wat dat betekent gewoon 'huishouden'. De overige ontstaan pas als wij onderling zaken gaan doen om met minimale moeite onze belangen te behartigen.

En dan denkt iedereen alleen aan geld en een baantjes of opdrachten enzo. Volgens mij is dat een zeer beperkte benadering. Zeker nu het geldsysteem is uitgehold en leeggezogen door 'de bankwereld'. Het eigenlijke werk, van mij, jou en iedereen, blijft onveranderd. Dat is wat nodig gedaan moet worden om het leven op orde te brengen en te houden. Dus er is per definitie altijd werkgelegenheid.